Het pleit voor Greta Gerwig dat ze deze zoveelste filmadaptatie van de literaire klassieker van Louisa May Alcott op een eigenzinnige manier heeft benaderd. Ze koos voor een niet-chronologische vertelling, waardoor haar versie persoonlijker en moderner overkomt dan die van haar voorgangers. Daar houdt mijn enthousiasme voor Little Women echter op.

Het verhaal speelt zich af tijdens en na de Amerikaanse Burgeroorlog. We maken kennis met matriarch Marmee March (Laura Dern) en haar vier dochters. De vrijgevochten Jo (Saoirse Ronan) is het centrale personage dat regelmatig in de clinch gaat met haar rancuneuze jongere zus Amy (Florence Pugh). Jo’s favoriete zus is de jongste, de zachte Beth (Eliza Scanlen), en haar tegenpool is de oudste, de meegaande Meg (Emma Watson). Vader March bevindt zich aan het front, waardoor de vijf vrouwen hun plan moeten trekken. De zussen zijn echter jongedames die zich de aandacht van nobele jongemannen laten welgevallen. Zo wordt de rijke Laurie (Timothée Chalamet), die een oogje heeft op Jo, vriend aan huis.

Gerwig, die zelf het script schreef, springt heen en weer tussen twee periodes: de jeugdjaren van de zussen en enkele jaren later wanneer ze allemaal min of meer het huis uit zijn. Dat bezorgt de film een andere spankracht dan de oudere chronologisch vertelde filmadaptaties. Het is een vrij drastische ingreep, maar zeker interessant omdat de cineaste de structuur laat samenvallen met de creatie van de roman Little Women. Daardoor leunt het personage van Jo nog meer aan bij schrijfster Louisa May Alcott en kan Gerwig in de slotscènes een moderne, feministische draai geven aan het verhaal. Het probleem is echter dat het niet altijd onmiddellijk duidelijk is of we nu in het heden of in het verleden zitten. Bij sommige scènes heb je een aantal seconden nodig, wat je helaas even uit de film sleurt. Ter vergelijking: in The Irishman was het glashelder in welk jaartal je vertoefde.

Wat harder irriteert, is het sentimentele en romantische van het geheel. Gerwig houdt zich enigszins in – zeker in vergelijking met haar voorgangers die onvervalste smartlappen maakten – maar gaat toch voor een zoeterige aanpak die alle personages ontdoet van negatieve karaktertrekken. Marmee, die in het boek nogal wat driftbuien heeft, krijgt in de vertolking van Laura Dern iets van een heilige en de conservatieve tante (Meryl Streep) blijkt een peperkoekenhart te hebben. Amy is de enige die iets stouts doet, maar dat is dan weer toe te schrijven aan haar puberteit.

Gerwig maakt ook een paar bizarre aanpassingen. Zo is professor Bhaer in het boek een Duitser van middelbare leeftijd en hier een charmante dertiger met een Frans accent (Louis Garrel). En met de Amerikaanse Burgeroorlog en het abolitionisme gebeurt er vrijwel niets. Wanneer vader March (Bob Odenkirk) terugkeert van de oorlog, heb je de indruk dat hij een lange bergwandeling achter de rug heeft. Het enige wat hij doet, is gelukzalig glimlachen naar zijn dochters.

Tot slot ben ik ook niet onder de indruk van Gerwigs regie. Soms maakt ze vreemde stilistische keuzes die ze niet consequent doorvoert. Toch bevestigt ze met haar tweede film dat ze de ideeën heeft om ooit een echt grote film te maken.

>>Klap

Scenariste-regisseuse Greta Gerwig verheft de zoveelste verfilming van de Amerikaanse literaire klassieker tot een feministisch kostuumdrama met een opvallende narratieve structuur. Wie een kruisbestuiving tussen My Brilliant Career en Gone with the Wind ziet zitten, zal een vette kluif hebben aan deze met romantiek en sentiment gelardeerde film.

Regie Greta Gerwig
Cast Saoirse Ronan, Florence Pugh, Timothée Chalamet
Speelduur 2u15
Vanaf 12 februari in de bioscoop