Dit jaar werd geen enkele film nog voor zijn release zo afgemaakt als Tom Hoopers bioscoopbewerking van Cats, de onsterfelijke musical die Andrew Lloyd Webber in 1981 lanceerde. Er was een collectief genoegen om de film met de grond gelijk te maken. De messen werden meteen geslepen toen de eerste trailer werd vrijgegeven. Is het eindresultaat daadwerkelijk zo’n ramp? Laat me het zo stellen: het was vooral een slecht idee om het bronmateriaal naar het witte doek te vertalen.

Mensen die dol zijn op musicals en dan vooral op die van Lloyd Webber, zouden een filmversie van Cats nog wel moeten kunnen smaken, maar voor toeschouwers die niet zo musicalminnend zijn, zijn er gigantische hindernissen. De originele stage production bevat bijna geen verhaal, slechts een paar dialogen en steunt op de poëzie van T.S. Elliot rond kattenpsychologie. Een wijfjeskat wordt op een vuilnisbelt gedumpt en door straatkatten op sleeptouw genomen naar een zang- en danswedstrijd waarbij de winnaar een nieuw leven krijgt. That’s it.

Het eerste uur bestaat uitsluitend uit introducties van katten die al dan niet in aanmerking komen voor dat nieuw leven. O ja, er is ook nog een badguy: de kater Macavity die met zijn magie andere katten ontvoerd om de hoofdprijs op te eisen. Bovendien volgt de ene onbekende song de andere op – op Memory na dan – terwijl de beperkte narratief ter plaatse blijft trappelen.

Wat liep er allemaal mis met Hoopers adaptatie? In eerste instantie leidde de drang naar extreem realisme in de hedendaagse cinema tot een bizarre ingreep. De regisseur dacht dat hij met CGI het perfecte werktuig had om een meer filmische Cats-ervaring te bieden. Daardoor ogen de personages echter niet langer als acteurs in kattenkostuums, maar lijken ze meer op de genetisch gemanipuleerde creaturen uit The Island of Doctor Moreau.

Maar goed, een mens went aan alles. Na vijftien minuten ben je bereid het concept te accepteren – ook al blijft ongemakkelijkheid je parten spelen. Vervolgens verknoeit Hooper de zang- en danssequenties echter met zijn montage. Je hoopt dat hij toch één keer duidelijk toont wat de hoofdactrice, ballerina Francesca Hayward, te bieden heeft. Maar helaas pindakaas.

Is er dan geen lichtpunt? Zeker, het camerawerk van Christopher Ross (Eden Lake, Yesterday) is geweldig en wanneer Jennifer Hudson als de verstoten wijfjeskat Grizabella een doorleefde versie van Memory brengt, vergeet je de freakshow even.

Heb ik van Cats genoten? Op die paar minuten na kon dat saaie kattengedoe me geen donder boeien. Maar ik behoor niet tot de doelgroep. Deze film is gemaakt voor de fans. Alleen, waarom zouden die gaan zien? Cats smeekt om een podium en gek uitgedoste acteurs. Wat er op het scherm te zien is, heeft dus eigenlijk geen bestaansreden.

>>Klap

De musical van Andrew Lloyd Webber uit 1981 over een competitie tussen katten om een nieuw leven te winnen, werd door Tom Hooper vertaald naar een spektakel vol CGI en steracteurs zoals Judy Dench, Ian McKellen, Idris Elba, Taylor Swift, James Corden en Jennifer Hudson. Voor de fans van het bronmateriaal en Hoopers Les Misérables-bewerking

Regie Tom Hooper
Cast Judi Dench, Idris Elba, Ian McKellen
Speelduur 1u50
Vanaf 25 december in de bioscoop