Zelden een film gezien die zo vaak van toon en stijl wisselt als deze Pan. Vergeef ons dus de quasi eindeloze lijst van referenties die volgt. Een recensie is immers nog steeds grotendeels een indruk van hoe iemand een film beleeft, en bij deze ontstaansgeschiedenis van J.M. Barrie’s vliegende jeugdheld bestond die indruk vooral uit herinneringen aan andere films.

Pan begint als een nieuwe Oliver Twist: we leren de jonge Peter (debutant Levi Miller) kennen als een eigenzinnige jongen in een aftands weeshuis in het Londen van de Tweede Wereldoorlog. Hij wordt plots door een vliegend piratenschip ontvoerd en belandt in een groezelige mijn op het eiland Neverland, waar de geflipte kapitein Blackbeard (Hugh Jackman) zijn slaven verplicht om pixum – elfensteen – op te delven. Van daaruit ontsnapt Peter met zijn collega-slaaf James Hook (Garret Hedlund) naar de jungle, om samen met de strijdlustige indiaanse prinses Tiger Lily (Rooney Mara) zijn roots te ontdekken.

Neverland is altijd een nogal bizarre plaats geweest – wat verwacht je ook, van een eiland dat achter de tweede ster naar rechts ligt? – maar in de versie van Atonement-regisseur Joe Wright wordt de Neverland-ervaring zelfs hallucinogeen. De mijn waarin Blackbeard zijn entree maakt op de deuntjes van Nirvana’s ‘Smells Like Teen Spirit’, had evengoed uit het universum van Mad Max kunnen komen. En de bizarre roofvogels die de jungle onveilig maken, lijken dan weer weggelopen uit Efteling-attractie Vogel Rok.

Pan is dus een postmodern zootje geworden: een film waarin iedereen wel een scène vindt waar hij of zij zich mee amuseert, maar ook een film die richting of visie mist. Dat zie je ook aan de personages. James Hook leer je kennen als een nieuwe man with no name in de stijl van Clint Eastwood, die zich later ontpopt tot een ironische Indiana Jones, terwijl Blackbeard dan weer een sarcastische zeerover is. Maar ere wie ere toekomt: het siert Hugh Jackman dat zijn incarnatie van de kapitein nooit in het vaarwater van Johnny Depps Jack Sparrow komt.

De film, en zeker de climax, doet dan weer wel aan Pirates of the Carribean denken. De soundtrack zit daar zeker voor iets tussen, maar de zwierige regie van Wright ook. Wie Atonement of Anna Karenina gezien heeft, weet dat de 43-jarige Brit niet meteen een schoudercamera-adept is, maar in de climax neemt de CGI het helaas al te zeer over van de cineast zijn bombastische stijl.

Pan verwordt met andere woorden iets te vaak tot een ongecontroleerde pastiche, en dat is jammer, want zowel de titelheld als de slechterik verzuipen in een film die zijn waanzinnige ambities nooit helemaal kan waarmaken.

>>KLAP

Van Oliver Twist over Mad Max tot Pirates of the Carribean: voor elk wat wils in deze origin story van Peter Pan, waarin het credo less is more duidelijk niet van toepassing is. Al zal vooral de geflipte rol van Hugh Jackman in de smaak vallen.

Regie Joe Wright
Cast Levi Miller, Hugh Jackman, Garret Hedlund, Rooney Mara
Speelduur 1u51
Vanaf 14 oktober in de bioscoop

@Ewoud51