Eens om de paar maanden gaat Brian De Palma eten in het gezelschap van een select groepje jonge(re) regisseurs. Wes Anderson hoort daarbij, net als Noah Baumbach en Jake Paltrow. Afgaande op Maggie’s Plan wil ook Rebecca Miller dolgraag haar voeten mee onder tafel schuiven. De 53-jarige cineast-scenarist mikt hier namelijk op het soort hippe New Yorkse tragikomedie waar met name Baumbach voor bekend staat. Ze koos zelfs Baumbachs levensgezellin Greta Gerwig voor de titelrol.

Het blijkt een godsgeschenk, want als Maggie’s Plan om één reden kan boeien, dan is het wel Gerwigs uitstraling. Ze speelt een dertiger die na een reeks mislukte relaties beslist om op eigen houtje naar haar steeds luider tikkende biologische klok te luisteren. Om een idee te geven van hoe subtiel de film zijn ideeën verkoopt: na amper vijf minuten zegt Maggie letterlijk “I need a baby.”

Aanvankelijk gaat ze op zoek naar een geschikte spermadonor, maar net op het moment dat ze die gevonden lijkt te hebben – een handelaar in biologisch geteelde augurken – duikt de ogenschijnlijke Ware op in haar leven. John (Ethan Hawke) is intelligent, gesofisticeerd, belezen, knap en begripvol en hij heeft een goed gevoel voor humor. Maar hij heeft ook een echtgenote, de Deense academica Georgette (Julianne Moore), en twee kinderen.

Je snapt waarom Gerwig met plezier heeft meegewerkt heeft en haar beste beentje voorzette om haar personage zo goed mogelijk uit te pluizen. Maggie is een fijne figuur, een Annie Hall-achtige vrouw – let op haar garderobe – die door het leven stapt met een mix van koppigheid en verwarring. Ze denkt dat ze weet ze wil, maar ze is doorgaans te lief en te inschikkelijk om haar slag te slaan. “Ben ik zo capabel dat ik nooit aandacht krijg?”, vraagt Maggie zichzelf op een bepaald moment terecht af.

Miller bewijst Gerwig echter geen dienst – om nog te zwijgen van de kijker – door haar te omringen met karakters die in het beste geval oninteressant en in het ergste geval ronduit ergerlijk zijn. Ergens snap je nog wel de charme die Hawke uitstraalt, maar die vervliegt even snel als hij opgestoven was. Moores personage is dan weer een vleesgeworden farce, met een spraakgebrek en een accentje. Blijkbaar hoopte Miller met dat soort doorzichtige trucjes een minimum aan humor in haar film te pompen. IJdele hoop, mocht je dat nog niet begrepen hebben.

>>KLAP

Greta Gerwig is haar onhandig charmante zelf in deze hipsterkomedie van Rebecca Miller. Een moderne variant op Woody Allens Annie Hall, maar dan met de focus op het vrouwelijke hoofdpersonage.

Regie Rebecca Miller
Cast Greta Gerwig, Ethan Hawke, Julianne Moore
Speelduur 1u38
Vanaf 27 april in de bioscoop

@RubenNollet