De 60^e Disney-animatiefilm – de Pixars niet meegeteld – is een rasecht Huis van de Muis-sprookje met een buitenbeentje als heldin, vrolijke nevenpersonages, swingende songs, een beetje horror, een zedenles over de kracht van familiebanden, een flinke portie magie, suikerzoete emoties en heel veel kleur.

Encanto draait om een gemeenschap waar iedereen behalve eentje een bovennatuurlijk talent heeft. De pechvogel heet Mirabel Madrigal. Ze leeft met haar enorme familie in een magische nederzetting in de Colombiaanse jungle. Kinderen krijgen via een toverkaars een bijzonder talent mee. Eentje kreeg superkrachten, een ander kan bloemen toveren en nog eentje manipuleert het weer boven haar hoofd. Mirabel kreeg dus niets, maar dan begint ze visioenen te krijgen die de ondergang van de nederzetting voorspellen.

Hoewel de tovertalenten in Encanto schatplichtig zijn aan het Latijns-Amerikaanse magisch realisme van Borges en Márquez, is het in dit Marvel-tijdperk moeilijk om ze niet als superkrachten te interpreteren. Jammer, want daardoor voelt het verhaal wat clichématig aan. Niet dat je echt tijd hebt om je daaraan te ergeren, want de film stormt als een rollercoaster naar zijn einde. Het tempo ligt zo hoog dat je amper naar adem kunt happen, waardoor je ook niet echt kunt nadenken over bepaalde vreemdere verhaalelementen – doen de Madrigals aan inteelt?

Het beste is om Encanto over je heen te laten denderen als een technisch briljant computerschilderij met de meest diverse kleurschakeringen die je ooit in een Disney-film hebt gezien. De look van de film is ronduit adembenemend.

>>Klap 

In de 60^e Disney-animatiefilm volgen we een buitenbeentje dat als enige telg van een Colombiaanse familie zonder bovennatuurlijke talenten een visioen krijgt van het einde van hun nederzetting. Moana, maar dan met een portie Latijns-Amerikaans magisch realisme.

Regie Byron Howard & Jared Bush
Cast Stephanie Beatriz, John Leguizamo, Diane Guerrero
Speelduur 1u39
Vanaf 24 november in de bioscoop