Wes Anderson wordt steeds beter, maar ook steeds gulziger. The Grand Budapest Hotel kon je nog min of meer vlotjes volgen, The French Dispatch zal je ongetwijfeld naar adem doen happen. Je krijgt niet alleen enorm veel informatie te verwerken op korte tijd, de narratieve structuur vraagt de kijker ook om na elk verhaal zijn brein lichtjes te rebooten. Maar geen nood: als je het allemaal niet meteen gezien of begrepen hebt, kun je nog altijd een tweede, derde én vierde keer gaan kijken.

The French Dispatch begint met een intro over het fictieve Amerikaanse literaire magazine waarnaar de titel verwijst, daarna volgt een column over de verschillende wijken in het Franse stadje Ennui-sur-Blasé waar het blad gemaakt wordt en mondt uit in enkele kortverhalen die verteld worden door de verschillende journalisten van het tijdschrift

The Concrete Masterpiece gaat over hoe een kunsthandelaar (Adrien Brody) de abstracte kunstwerken van een stoïcijnse moordenaar (Benicio Del Toro) tracht in te palmen. Anderson speelt hier met zwart-wit en kleur, maar ook met verschillende beeldformaten. Bovendien verwijst hij naar filmklassiekers uit de jaren dertig van onder meer Jean Renoir.

De toon verandert ietwat in Revisions of a Manifesto, waarbij het verbale een grotere rol speelt. Frances McDormand vertolkt een Canadese journaliste die gefascineerd raakt door een jonge revolutionair (Timothée Chalamet). We zitten hier helemaal in de mei ‘68-sfeer en stilistisch wordt er gerefereerd naar de nouvelle vague van Jean-Luc Godard, François Truffaut, Louis Malle en Jacques Rivette.

In The Private Dining Room of the Police Commissioner raakt een James Baldwin-achtige journalist (Jeffrey Wright) betrokken bij een ontvoeringszaak. Hier vist Anderson invloeden op van de Franse misdaaddrama’s uit de jaren dertig tot zestig, met knipogen naar de cinema van Julien Duvivier, Henri-Georges Clouzot en Jacques Becker. Een verrassend extraatje binnen dit verhaal is een korte animatiesequentie met een eerbetoon aan de klare lijn en Brusselse stripgoden zoals Edgar P. Jacobs (Blake & Mortimer) en Hergé (Kuifje).

Hoe schizofreen The French Dispatch ook mag zijn, de film voelt aan als een heel persoonlijk meesterwerk. Net zoals zijn helden in de literaire journalistiek is Wes Anderson namelijk een Amerikaanse expat – hij woont al jaren in Parijs – die de Franse popcultuur van een flink deel van de 20^e eeuw op een heel specifieke manier onder de loep neemt. En dan hebben we het nog niet gehad over die o zo typische Anderson-stijl van kadreren en positioneren.

Geweldige cinema!

>Klap 

De Amerikaanse expat Wes Anderson bestudeert de Franse popcultuur van de 20^e eeuw in enkele kortverhalen opgebouwd volgens een nummer van een literair magazine à la The New Yorker. Alleen maar te vergelijken met Andersons The Grand Budapest Hotel.

Regie Wes Anderson
Cast Bill Murray, Léa Seydoux, Benicio Del Toro
Speelduur 1u48
Vanaf 27 oktober in de bioscoop