Ondanks de positieve respons op Annihilation is regisseur Alex Garland niet geïnteresseerd in het maken van een sequel. Nochtans verfilmde hij slechts het eerste boek van Jeff VanderMeers Southern Reach-trilogie. “Als iemand anders het wil doen, mij niet gelaten,” zei Garland, “maar sequels op zich laten mij koud. Voor mij hebben we de film gemaakt die we wilden maken.”

“Wanneer ik iets heb afgewerkt, begin ik meteen aan iets anders,” weidde hij verder uit. “Ik heb dus zelfs geen ideeën voor een Annihilation-sequel. Ik heb van in het begin ook heel duidelijk gemaakt aan de studio en de cast dat ik geen franchise voor ogen had, maar een zo goed mogelijke film wou maken. Sequels zijn voor mij als steak: als je geen steak lust, moet je niet beslissen om er geen te eten. Je eet er gewoon geen. Zo maak ik gewoon geen sequels.”

Garlands anti-sequelpositie heeft te maken met zijn creatief proces. Hij zet zich zich met elke film graag af tegen de vorige. “Ex Machina was bijvoorbeeld heel afgebakend en specifiek. De cast was klein en er was eigenlijk maar één locatie. Er waren vier personages en vaak kwamen ze slechts per twee in beeld. Annihilation had vaak vijf personages per scène en was dus het tegenovergestelde.”

In plaats van een sequel gaat Garland dus een reactie op Annihilation maken in de vorm van de tv-serie Devs, waar zender FX een pilootaflevering van besteld heeft. “Annihilation was groots en ambitieus,” zei Garland, “Devs wordt precies en geconcentreerd. Het ene was een heel intuïtief project en voelde aan als een koortsdroom. Het andere is gefundeerd op een heel specifieke wetenschappelijke en filosofische gedachte.”

Ondertussen geniet Garland van de reacties op Annihilation en hoe de film mensen aanzette om hun eigen ervaringen met het centrale thema, zelfvernietiging, te delen. “Ik was aangedaan door de manier waarop de film, ondanks zijn vage structuur, mensen aanzette om over zelfvernietiging, depressie en andere soorten innerlijk verval te praten. Je weet op voorhand namelijk nooit of je werk iemand zal raken.”

Garland had zich er zelfs al bij neergelegd dat niet iedereen zou geraakt worden door de film en was bijgevolg aangenaam verrast toen dat wel het geval bleek te zijn. “Ik was echt geëmotioneerd. Sommigen maakten de vergelijking met het werk van Stanley Kubrick of Andrei Tarkovsky en dat kan je natuurlijk niet ernstig nemen. Wat ik wel krachtig vond is hoe de film mensen deed denken aan heel persoonlijke aspecten van hun leven of hun psychologie.”

Bron: IndieWire