Team Vertigo kijkt net zoals Suffragette-regisseuse Sarah Gavron op naar vrouwelijke filmmaaksters. Onze redactieleden delen dan ook met plezier mee welke cineastes ze tot hun favorieten rekenen.

Redactielid Eline Van Hooydonck krijgt geen genoeg van Sofia Coppola!

Toen Sofia Coppola in 2003 genomineerd werd voor een Academy Award voor Beste Regisseur met het dromerige Lost in Translation, was ze de derde vrouw ooit om genomineerd te worden voor die categorie. Zeer triest als je er over nadenkt. Toch is ze nog altijd een van de invloedrijkste indieregisseuses die in het mannenbastion genaamd Hollywood van zich heeft laten horen.

Velen zullen La Coppola ervan betichten dat ze haar carrière in de schoot kreeg geworpen. Haar vader – Francis Ford Coppola – was het meesterbrein achter The Godfather en hij zag er geen graten in om zijn dochter af en toe te laten figureren in zijn films. Jammer genoeg kon de rest van de wereld haar acteerwerk niet appreciëren: ze ontving voor haar rol in The Godfather Part III namelijk twee Razzies (awards voor de slechtste filmprestaties). Dus in plaats van naam te maken als dochter-van, besloot Sofia Coppola haar eigen pad te bewandelen en brak ze uit haar gouden kooi om zelf films te maken.

De eerste film van haar hand was de kortfilm Lick the Star (1998) en is meteen kenmerkend voor de rest van haar oeuvre: de veertien minuten durende 16 mm-film gaat over een kliekje van vier meisjes die de jongens uit hun klas willen vergiftigen met arsenicum. Je ontdekt bekende thema’s die terugkeren in Coppola’s latere werk: eenzaamheid, schoonheid en de frustraties van jonge vrouwen die verveeld raken door hun geprivilegieerde omgeving. Haar films vertrekken steevast vanuit een vrouwelijk standpunt en dat is waarom ik vanaf jongs af aan zo aangetrokken ben geweest tot haar werk.

Als puberende filmdilettante kon ik mijn draai niet vinden in het aanbod van populaire superheldenfilms, en hield ik er niet van hoe vrouwen geportretteerd werden op het witte doek. Toen ik voor het eerst The Virgin Suicides zag op mijn veertiende, sloeg de film in als een bom: eindelijk iemand die begreep wat er in de hoofden van jonge meisjes speelde.

Coppola is vooral een visuele cineaste. Dat zie je ook duidelijk in Marie Antoinette, die negatieve kritiek kreeg te verduren omdat de prent volgens vele critici ‘te leeg’ of ‘banaal’ was. Dat hij dat voor mij absoluut niet was, is het bewijs van haar opzet: Coppola’s pastelkleurige films zijn zoveel diepzinniger dan ze lijken.

De favoriete cineaste van Ruben Nollet vind je hier!

@Elinevanhooydon