Team Vertigo kijkt net zoals Suffragette-regisseuse Sarah Gavron op naar vrouwelijke filmmaaksters. Onze redactieleden delen dan ook met plezier mee welke cineastes ze tot hun favorieten rekenen.

Filmjournalist Ruben Nollet laat zich graag inpakken door Kathryn Bigelow!

Met alle respect voor onder meer Andrea Arnold, Mary Harron, Claire Denis en Antonia Bird, maar there can be only one. Kathryn Bigelow klom al diep in mijn hart met haar onverslijtbare vampierthriller Near Dark (1987) en toen ik haar voor het eerst ontmoette naar aanleiding van het al even onvergelijkbare Strange Days (1995) raakte ik helemaal in de ban.

Bigelow begon haar carrière als kunstenares en maakte onder meer grote installaties met lange stalen buizen. Dat doet ze in wezen nog steeds, wat haar carrière niet makkelijker heeft gemaakt. Deze vrouw crocheteert geen intimistische drama’s, ze last, bonkt en smelt stevige actiefilms en thrillers in elkaar. Die films zijn ook alles behalve oppervlakkig entertainment. Bigelow heeft het over oorlog, geweld, obsessie, macht, verslaving en marginaliteit, niet meteen de commercieelste thema’s. Als ze ondanks haar immense talent en ondanks haar Oscar voor The Hurt Locker (2008) tot vandaag amper negen langspeelfilms heeft gemaakt, ligt het volgens mij in de eerste plaats aan het feit dat ze niet beantwoordt aan de verwachtingen. Bigelow vraagt dat je al je vooroordelen tegenover het vrouwelijk geslacht herziet, en daar voelt niet iedereen zich comfortabel bij. My kind of lady!

https://www.youtube.com/watch?v=2GxSDZc8etg

 

@RubenNollet