Team Vertigo kijkt net zoals Suffragette-regisseuse Sarah Gavron op naar vrouwelijke filmmaaksters. Onze redactieleden delen dan ook met plezier mee welke cineastes ze tot hun favorieten rekenen.

Webredacteur Jimmy Van der Velde vindt dat Ida Lupino meer ruchtbaarheid verdient.

Het is altijd spijtig om te merken dat sommige mensen genadeloos worden verzwolgen door de geschiedenis, ook al verdienen ze het niet. Een van die figuren is Ida Lupino, een dame die carrière maakte in Hollywood als actrice en regisseuse tijdens de jaren dertig, veertig en vijftig. Ze stond stevig haar mannetje in een filmwereld die werd gerund door een ondoordringbaar mannenbastion. Ze wist wat ze wilde, had geen zin om met zich te laten sollen en kroop tegen beter weten in achter de camera om haar eigen stempel te drukken op de toenmalige noir- en misdaadcinema.

Ze begon in Tinseltown als actrice. Indien je tijdens de thirties en forties carrière wilde maken en een ster wilde worden, dan kon je beter luisteren naar wat je werd opgedragen. Maar dat vertikte Lupino. Ze was vaak niet akkoord met de rollen die haar werden aangeboden, ze weigerde personages die in haar ogen waardeloos waren en ze vroeg vaak naar scenariowijzigingen. Haar temperament en standvastigheid zorgden ervoor dat ze vaak ruzie had met de baas van Warner Bros., waardoor ze geregeld werd geschorst. Daarnaast weigerde ze na het draaien van High Sierra om nog samen te werken met Humphrey Bogart omdat ze hem  niet respectvol vond.

In 1949 regisseerde ze haar eerste film. Ze blikte Not Wanted in toen Elmer Clifton werd geveld door een hartaanval. Ze had de smaak meteen te pakken en richtte met haar toenmalige echtgenoot het productiebedrijf The Filmmakers op. Onder dat label blikte ze verschillende prenten in met sterke vrouwen in de hoofdrollen en controversiële thema’s. Never Fear (1949) belicht een vrouw met polio, Outrage (1950) is een van de eerste films met verkrachting als hoofdthema en Hard, Fast and Beautiful vertelt het relaas van een jonge meid die wordt verscheurd door keuzes en ambities.

Haar bekendste wapenfeit als regisseuse is zonder twijfel The Hitch-Hiker (1953), een broeierige thriller waarin ze mannelijke agressie onder de loep neemt. Centraal staan twee vissers die tijdens een autorit worden gegijzeld door een gezochte crimineel en met hem in de ruige natuur belanden. De film bewijst met verve dat Lupino ook oog had voor het maken van knappe cinema via doordachte shots, een degelijke spanningsopbouw en een sfeerrijke zwart-witfotografie.

Lupino noemde zichzelf vaak “the poor man’s Don Siegel”. Een even succesvolle carrière als die cineast heeft ze niet kunnen uitbouwen, maar ze heeft wel steeds haar eigen ding kunnen doen als filmmaakster en films kunnen maken over thema’s die haar nauw aan het hart lagen. Ze liet zich niet de kop indrukken door de haantjes die Hollywood in hun greep hadden. Meer dan een klein budget en een enthousiaste crew had ze niet nodig om haar regisseursdroom te verwezenlijken. Lupino is daarom één van de bewonderenswaardigste cineastes die het Amerikaanse filmsysteem ooit heeft voortgebracht. Een topvrouw die het verdient om herontdekt te worden en om beschouwd te worden als een auteur van de naoorlogse Amerikaanse misdaad- en dramacinema.

De favoriete cineaste van Ruben Nollet vind je hier!
De favoriete cineaste van Eline Van Hooydonck vind je hier!
De favoriete cineaste van Tom Rouvrois vind je hier!
De favoriete cineaste van Anke Wauters vind je hier!

@TheJimeister