Team Vertigo kijkt net zoals Suffragette-regisseuse Sarah Gavron op naar vrouwelijke filmmaaksters. Onze redactieleden delen dan ook met plezier mee welke cineastes ze tot hun favorieten rekenen.

Medewerkster Anke Wauters is vol bewondering voor Ava DuVernay!

Ava DuVernay laat zich niet zo gemakkelijk in een hokje duwen. De voormalige publiciste die in 1999 een bekroond PR-bureau uit de grond stampte, verliet haar reclameroots toen ze besloot onafhankelijke films te producen, te regisseren en te distribueren. “Ik maakte mijn eerste film toen ik 35 was, dus ik ben ervan overtuigd dat je niet noodzakelijk een ding hoeft te zijn in het leven. Als je iets doet en je hebt een verlangen om iets anders te doen, probeer het eens”, zei DuVernay aan Cosmopolitan over die professionele ommezwaai.

Een goede ommezwaai, zo bleek. Filmcriticus Roger Ebert bejubelde I Will Follow (2010) als “een van de beste films die ik heb gezien over het verlies van een geliefde”. Net dat is wat DuVernay zo goed kan: ze bespeelt gevoelige snaren als een volleerd gitarist. En dat talent bleef niet lang onopgemerkt. Met Middle of Nowhere (2012), waarin een vrouw haar tot een gevangenisstraf veroordeelde man bijstaat, haalde ze de prijs voor beste regie binnen op het Sundance Film Festival. In 2014 schopte ze het tot de eerste zwarte vrouwelijke cineast die ooit genomineerd werd voor een Oscar voor haar fenomenale film Selma, een burgerrechtendrama met David Oyelowo als de charismatische Martin Luther King. Naast films maakte DuVernay ook een aantal documentaires over de hiphopcultuur en deed ze wat televisiewerk.

DuVernay heeft een gave voor het uitkiezen van de juiste verhalen op het juiste moment en weet die op de juiste manier over te brengen. Maar ze is meer dan een filmmaakster. Haar engagement is de ware drijfkracht achter elk project. Eerder dit jaar, op de Women in the World-bijeenkomst in New York, sprak ze zich uit over de rol van vrouwen in de filmwereld: “Als vrouw een film maken is een radicale daad. Onze aanwezigheid is een politieke verklaring.”

Vrouwen die films maken worden nog vaak als een ontwrichtend element in de filmwereld ervaren. En al zeker zwarte vrouwen die films maken. DuVernay daagt constant de status quo uit. In 2010 lanceerde ze bijvoorbeeld Array, een distributiehuis dat onafhankelijke films door vrouwen en niet-blanke regisseurs wereldwijd verdeelt. Duvernay is de ook de oprichtster van AFFRM, de Afro-Amerikaanse Film Festival Releasing Movement. Op die manier richt DuVernay aandacht op schitterende filmmakers die buiten de focus van Hollywood vallen.

Toch hekelt DuVernay het label van diversiteit. Zo sprak ze zich uit over racisme en seksisme in de filmindustrie tijdens de Women in Hollywood-awards van Elle: “Ons gesprek mag niet gaan over wie wat niet doet of wie wat niet waardeert. Wij hechten waarde aan onszelf. We getuigen in commissies, schrijven opiniestukken en geven weerwerk waar nodig. We richten ons op de vrouw naast ons én op onszelf. Als we dat niet doen, denk ik dat we verliezen. De schrijfster Toni Morrison zei ooit dat racisme je afleidt van je werk. Het dwingt je om je bestaansreden uit te leggen. Ik denk dat dat bij seksisme net zo is. Het patriarchaat dwingt ons voortdurend om onze aanwezigheid te rechtvaardigen. Ik geloof dat er meerdere manieren zijn om de problemen van vrouwen in deze industrie aan te vallen. We moeten elkaar versterken.”

Getalenteerd en geëngageerd, gevoelig en veelzijdig. Ava DuVernay is meer dan zomaar een vrouw die haar mannetje staat in Tinseltown. Ze is een kolossale krachttoer die dankzij haar ervaring in public relations heel goed weet hoe ze haar boodschap moet overbrengen en daarbij steeds grenzen opzoekt en verlegt. DuVernay heeft een doel voor ogen, en ik ben zeer bereid en benieuwd om haar op de weg daarnaartoe te volgen.

De favoriete cineaste van Ruben Nollet vind je hier!
De favoriete cineaste van Eline Van Hooydonck vind je hier!
De favoriete cineaste van Tom Rouvrois vind je hier!

@ANK2D2