Oké, ik geef het toe: ik heb mezelf dit jaar niet tot het uiterste gedreven om alle competitiefilms van de Mostra te bekijken. Deels was het uit noodzaak — andere afspraken, andere prioriteiten —, deels is het sowieso mijn ervaring dat je een hoop rommel kan vermijden door een beetje selectief te werk te gaan. Ik heb bijvoorbeeld geen enkele van de volledig Italiaanse films in competitie gezien, en naar wat mijn meer gewetensvolle collega’s vertellen, heb ik niet veel gemist. Quod erat demonstrandum.

De laatste kandidaat Gouden Leeuw die ik een kans heb gegeven, is Remember van Atom Egoyan. De Canadese cineast vertelt al zijn hele leven verhalen rond thema’s als identiteit, vervreemding en vereenzaming, en dit drama is van hetzelfde laken een pak. Christopher Plummer schittert in de hoofdrol als een bijna 90-jarige man die Auschwitz overleefd heeft en nu in een bejaardentehuis zit. Wanneer zijn vrouw overlijdt, herinnert een goeie vriend hem aan een belofte die hij gemaakt heeft: op jacht gaan naar de nazi die destijds hun families uitgemoord heeft. Ze hebben de schuilnaam van de oorlogsmisdadiger ontdekt en dat spoor leidt naar vier mogelijkheden. Er is echter een probleem: Plummer is dement aan het worden en verliest steeds meer de greep op de werkelijkheid.

Remember is elegant gemaakte en spannende cinema met een stevige emotionele lading, en je kan je ogen niet van Plummer afhouden. Alleen vindt de film het nodig om er een finale twist aan te breien die naar M. Night Shyamalan smaakt. Je snapt wel waarom de dramatische wending het hoofdpersonage compleet onderuithaalt, maar ze houdt helaas geen steek.

Afgaan op je fingerspitzengefühl om je festivalprogramma te vullen, is echter geen 100% waterbestendige strategie. Dat mocht ik ervaren bij mijn allerlaatste Mostra-film, Go with Me, een thriller die buiten competitie wordt vertoond. Ik dacht dat het ging om nieuw werk van Tomas Alfredson, de Zweedse meester achter Let the Right One In en Tinker Tailor Soldier Spy. Niet dus.

Go with Me werd geregisseerd door Alfredsons oudere en veel minder getalenteerde broer Daniel, bekend van de tweede en derde Millennium-film en recent nog Kidnapping Freddy Heineken. De prent is ook het equivalent van een Heineken, een flauw serieproduct dat des te slechter smaakte omdat ik een Westmalle Tripel had verwacht. En daar kan de aanwezigheid van onder meer Anthony Hopkins, Julia Stiles en Ray Liotta niets aan veranderen.

Blog 1 vind je hier!
Blog 2 vind je hier!
Blog 3 vind je hier!
Blog 4 vind je hier!
Blog 5 vind je hier!
Blog 6 vind je hier!

@RubenNollet