Nadat hij jarenlang te boek stond als indielieveling dankzij films als Juno en Young Adult verbaast Jason Reitman met Ghostbusters: Afterlife, de vierde langspeelfilm in het spokenjagersuniversum dat zijn vader Ivan in 1984 samen met Bill Murray, Dan Aykroyd en co. creëerde. Het resultaat is misschien nog verbazingwekkender, want onze huiscriticus Chris Craps heeft geen ongelijk als hij de fourquel ‘een onderhoudende ode aan eighties-cinema én beter dan het origineel’ noemt in zijn recensie. Ondergetekende sprak de regisseur, die vorige week een bezoekje bracht aan Brussel.

Ik zal maar direct met de deur in huis vallen: ik had nooit verwacht dat ik tranen in mijn ogen zou krijgen tijdens het bekijken van een Ghostbusters-film.

JASON REITMAN: ‘Dat kan ik me inbeelden. (lacht)’

Ghostbusters: Afterlife is vergelijkbaar met Blade Runner 2049: een sequel die geen verdoken remake is én een duizelingwekkende dosis extra emotie in het verhaal pompt.

‘Wauw, wat een compliment! Ik vond Denis Villeneuves vervolg fantastisch en ben blij dat je begrijpt wat ik wilde bereiken. De originele Ghostbusters was een scharniermoment in mijn leven. Voor het eerst zag ik een film die me deed lachen én huiveren. Bovendien ging hij over het bovennatuurlijke, maar voelde hij heel realistisch aan. Dat laatste element was mijn vertrekpunt: alles draait rond een doodgewone familie die opgescheept zit met een vreemde erfenis waarvan ze de waarde niet kunnen inschatten.’

Je noemt Ghostbusters een scharnierfilm. Deed het feit dat je als kleine jongen op de set rondliep de magie op het scherm niet krimpen?

‘Ik was zo jong dat ik niet besefte wat er gebeurde. Natuurlijk herinner ik me de kostuums, de auto en de marshmallowbrij die uit de lucht naar beneden werd gegooid. Toen ik de afgewerkte film zag, deed dat er echter niet toe. Ik heb Ghostbusters volgens mij wel honderd keer gezien. Ik ging mee naar elke screening die mijn vader bijwoonde en nadien heb ik verschillende VHS-cassettes van de film versleten. Hoewel ik alles vanuit een geprivilegieerde positie heb meegemaakt, was ik in de eerste plaats een fan van de Ghostbusters en hun grappig-griezelige avonturen.’

Ik las in het boek Wild and Crazy Guys: How the Comedy Mavericks of the ’80s Changed Hollywood Forever dat Bill Murray en de andere acteurs uit het origineel destijds als ware helden werden behandeld tijdens de opnames in New York.

‘Klopt. Bill en Dan Aykroyd waren op dat moment hotter dan hot door het legendarische sketchprogramma Saturday Night Live. Het publiek beschouwde hen als de patroonheiligen van de New Yorkse comedy. Dat ze dan ook nog eens een grote Hollywoodfilm draaiden in de Big Apple, maakte hen des te populairder. Overal waar ze kwamen, kregen ze applaus. Het leken ware rocksterren. (lacht)’

In tegenstelling tot je vader maakte je jarenlang kleinschalige indiefilms. Bleek uiteindelijk zelf een Ghostbusters-film maken onvermijdelijk?

‘Heel mijn volwassen leven hebben mensen me gevraagd wanneer ik zelf zo’n film ging maken. Best vervelend, eigenlijk. (lachje) Maar ik vind het vooral raar. Zou men aan Sofia Coppola ooit vragen wanneer zij The Godfather Part IV gaat draaien? De enige reden waarom ik Ghostbusters: Afterlife heb gemaakt, was het fantastische vertrekpunt dat ik met mijn coscenarist Gil Kenan bedacht: het idee dat een grootvader – Egon Spengler in dit geval – zijn kleinkinderen zijn onvoltooide opdracht laat uitvoeren. Het uitwerken van zijn kleindochter is zonder twijfel een van de meest voldoening gevende verwezenlijkingen uit mijn carrière. Het voelde heerlijk aan om iemand te scheppen die even briljant, misbegrepen en droogkomisch is als Egon.’

Wat maakt Egon zo speciaal voor je?

‘Elke Ghostbusters-fan heeft zijn favoriete teamlid. Die keuze vertelt veel over wie ze zelf zijn als mens. Door de jaren heen kwam ik tot het besef dat Egon mijn voorkeur geniet. Hij is stiller, vriendelijker en op een manier grappiger dan de andere drie. Hij heeft bovendien een emotionele dimensie die het ons mogelijk maakte om deze film te maken.’

Tot zo slot: het valt op dat je de gekende Ghostbusters-gadgets op bijna fetisjistische wijze benadert in je film.

‘Tja, ik hou zielsveel van die spullen. Ze hebben er altijd al zo fucking cool uitgezien! Ik heb er jarenlang van gedroomd om ze zelf vast te houden en te gebruiken. Dat is waarom ik Ghostbusters: Afterlife gemaakt heb, als een soort wish fulfillment. Ik wilde tonen wat tieners zouden doen als zij de kans kregen om Ghostbusters te zijn. Ze zouden met het Proton Pack naar een verlaten plek gaan en in het wilde rond beginnen te schieten. En met de Ecto-1 zouden ze als een bezetene rondjes draaien in een of ander veld.’

Ghostbusters: Afterlife speelt vanaf 17 november in de bioscoop.