Sinds 1998 heeft François Ozon zo goed als jaarlijks een film afgeleverd. Zoals bij zijn idool Rainer Werner Fassbinder zijn deze allemaal van hoge kwaliteit, maar bij de Franse regisseur valt ook nog eens een grote variatie op. Hij maakt met evenveel gemak een satire of een thriller als een docudrama of een surrealistisch sprookje. Het euthanasiedrama Tout s’est bien passé past dan ook perfect in zijn eclectische oeuvre.

André (André Dussollier), de vader van Emmanuèle Bernheim (Sophie Marceau), heeft een zware beroerte gehad en kan zich niet meer behelpen. De vroegere levensgenieter vraagt zijn dochter onverwacht om hem te helpen met het beëindigen van zijn leven. Emmanuèle is geschokt, maar de aanhoudende vraag van haar vader dwingt haar tot nadenken. Haar zus is alvast radicaal tegen euthanasie. Bovendien is begeleide levensbeëindiging in Frankrijk illegaal.

Ozon had uit de memoires van zijn Swimming Pool-coscenariste een waar tranenfestijn kunnen destilleren, maar dat doet hij gelukkig niet. Hij houdt zijn regie afstandelijk, mijdt makkelijk melodrama en opteert sporadisch voor droge humor. Door die aanpak wordt het publiek gedwongen om euthanasie rationeel te benaderen – ook al weigert Ozon Tout s’est bien passé te omschrijven als een themafilm.

De cineast brengt alles heel schools in beeld, waardoor de film soms meer aanvoelt als televisie dan als cinema. Je verlangt bij momenten dan ook naar de stijl- en genre-oefeningen die Swimming Pool, Dans la maison en L’amant double waren, maar inhoud primeert hier overduidelijk boven stijl.

>>Klap 

François Ozon verfilmt de memoires van zijn Swimming Pool­–coscenariste Emmanuèle Bernheim, die haar terminaal zieke vader moest helpen bij het plegen van euthanasie. Een Franse variant op Who’s Life Is It Anyway?, maar dan sober en zonder melodrama.

Regie François Ozon 
Cast Sophie Marceau, André Dussollier, Charlotte Rampling 
Speelduur 1u53       
Vanaf 22 september in de bioscoop