Al vanaf de eerste zin van zijn The Matrix Resurrections-recensie is het duidelijk dat Chris en ik niet op dezelfde lijn zitten. Dat is part of the job en maakt een franchise zoals The Matrix net zo interessant. Je kunt er werkelijk over blijven praten. Alles wat erover gezegd wordt, levert nog meer voer voor discussie op, waardoor het onderwerp zich bijna even viraal is beginnen te gedragen als de gifgroene code uit de films. In mijn ogen is het dan ook nutteloos om de fourquel met een sterrenquotering of een binaire waardebepaling als goed/slecht te beoordelen.

Dat geldt trouwens ook voor Reloaded en Revolutions – vandaar mijn eerdere verwijzing naar Chris’ eerste zin. Ik weiger simpelweg te geloven dat twee filmmakers na de perfectie van aflevering 1 twee complete ondingen de wereld zouden insturen. Die overtuiging deed me jaren terug zelfs een dissertatie schrijven waarin ik aflevering 2 verdedigde als een bijna potsierlijk postmoderne ontdubbeling van zijn voorganger en aflevering 3 omschreef als een terugkeer naar haast klassieke Hollywoodcinema.

Met dat laatste in het achterhoofd is het interessant om te merken dat Lana Wachowski – die de regieklus ditmaal zonder zus Lilly klaart – visuele foefjes à la het ondertussen o zo afgezaagde bullet time-effect quasi helemaal achterwege laat en tijdens de actiesequenties voor een opvallend doordeweekse aanpak gaat. Het oomph-effect van de gemiddelde Tinseltownblockbuster lijkt haar niet langer te boeien, ze is op zoek naar nieuwe narratieven of op zijn minst naar vernieuwende variaties op oude verhalen, wat perfect aansluit bij haar verfilming van Cloud Atlas en haar Netflix-reeks Sense8.

Het hoeft dan ook niet te verbazen dat The Matrix Resurrections 1001 ideeën bevat. Sommige daarvan zijn verschrikkelijk knullig – enkele nieuwe personages zouden de Porgs wel eens van de cringe-troon kunnen stoten. Andere zijn onsubtiel prekerig – de terugkeer van een bepaald randpersonage deed zelfs deze diehard fan met de ogen rollen. Maar enkele zijn zo subliem dat ze je het gros van de missers met de mantel der liefde doen bedekken – het hele metagegeven waarbij footage uit de vorige films herbruikt wordt is om je vingers bij af te likken, Morpheus 2.0 geeft een nieuwe definitie aan de term ‘prettig gestoord’ en een gesprek waarin Warner Bros. te kakken wordt gezet is subversie van het hoogste niveau.

Effectiefst van al is de focus op de romance tussen Neo en Trinity – misschien niet zo verwonderlijk nadat Wachowski de film omschreef als een verwerkingsproces voor de dood van haar ouders. Verwacht echter geen zeemzoet love conquers all-gedoe, maar een empowermenthistorie waarbij zowel genderpatronen als voorgaande verhalen herschreven worden. Dat laatste wordt dubbel en dik onderlijnd met een wel heel symbolische cover op de ends credits. (En nee, gatachterlijke-meneer-die-achter-me-zat-tijdens-de-persvisie, die versie werd niet gebruikt omdat ze de rechten op het origineel niet konden betalen.)