Nu het nieuwe jaar alsmaar dichterbij komt, heeft Vertigo-hoofdredacteur Steven Tuffin zich als een bezetene op de films gestort die in 2019 op minstens één Belgisch bioscoopscherm te zien waren en daar enkele eindejaarslijstjes uit gepuurd. Deze zijn natuurlijk compleet persoonlijk, waarschijnlijk onvolledig en puur voor het gemak alfabetisch gerangschikt. Vandaag is het de beurt aan tien films die voor gemengde gevoelens zorgden bij ondergetekende.

Bastaard
Waarschijnlijk waren de achter-de-schermen-avonturen van regisseur Mathieu Mortelmans spannender dan zijn uiteindelijke langspeelfilmdebuut – of hoe je je film moet redden uit de klauwen van een onbetrouwbaar productiebedrijf – toch ben ik enorm benieuwd naar de tweede langspeler van deze Vlaamse belofte.

Captain Marvel
Het Marvel Cinematic Universe blijft er eentje van hit and miss. Neem nu deze aflevering die de bedenkelijke eer had om Avengers: Endgame voor te gaan. Aan girlpower en indrukwekkende verjongingseffecten geen gebrek, maar wat bedoeld was als een actiekomedie op z’n nineties overstijgt zelden een flets gefilmde standaard MCU-episode.

If Beale Street Could Talk
Moonlight is en blijft een van mijn favoriete films van de voorbije jaren. Dat Barry Jenkins’ opvolger me niet echt wist te overtuigen, kwam dan ook als een grote verrassing. Lag het aan de te uitdagende structuur? Wist het verhaal me niet echt te boeien? Het universele karakter van zijn voorganger was in ieder geval nergens te bespeuren.

Joker
Het valt niet te ontkennen dat regisseur Todd Philips en hoofdrolspeler Joaquin Phoenix heel wat teweeg hebben gebracht met hun eigenzinnige comicfilm. Toch keek ik vooral naar een holle stijloefening, die net iets te schatplichtig was aan Scorsese-klassiekers Taxi Driver en The King of Comedy.

Midsommar
Net zoals ten tijde van zijn hitdebuut Hereditary werkte Ari Aster me opnieuw vooral op de zenuwen. Natuurlijk bevat ook zijn tweede langspeler de nodige beklijvende momenten, maar op ‘zie-mij-slim-wezen’-vlak loopt het soms echt de spuigaten uit. Bovendien zijn de gelijkenissen met The Wicker Man soms te letterlijk om van een true original te spreken.

Portrait de la jeune fille en feu
Voor vele collega-critici dé film van het jaar, voor mij vooral een frustrerende filmervaring waarbij ik de theorie wel begreep, maar de praktijk niet ‘voelde’.

The Favourite
Wat waarschijnlijk Yorgos Lanthimos populairste film tot op heden is, zie ik als zijn geforceerdste. Natuurlijk heeft het Griekse toptalent altijd al uitgeblonken in krampachtigheid, maar waar die eigenzinnige stijl voordien uitdagende pareltjes opleverde, krijg je nu een ietwat hopeloze Barry Lyndon-wannabe.

Vice
Adam McKay verdient alle lof omdat hij de transfer van comedy naar serieuzer werk met verve heeft gemaakt. Alleen had ik bij deze biopic over man-achter-de-Bush-schermen Dick Cheney het gevoel dat hij meer interesse had in het vinden van een originele vertelwijze dan in het maken van goede cinema.

Urbanus: De vuilnisheld
Over Urbanus en zijn krasse uitspraken in de media kun je urenlang discussiëren, maar mijn voorliefde voor aparte animatie deed mijn hart razend hard kloppen toen dit project werd aangekondigd. Onder de immense laag stront(grappen) zit een voor Vlaanderen ongeziene kijkervaring die je niet snel zult vergeten.

Us
Enerzijds moet je Jordan Peele de lucht in prijzen omdat hij zowel met Get Out als met deze opvolger een gevoelige raciale snaar raakt zonder prekerig over te komen. Anderzijds hoop ik dat hij binnenkort het B-gehalte een beetje weet in te dijken voordat hij afgedaan wordt als een holle Hitchcock of een tweede Shyamalan.

Inspiratie opgedaan voor je eigen filmfavorieten? Breng dan hier je stem uit voor de Vertigo Awards!