Nu het nieuwe jaar alsmaar dichterbij komt, heeft Vertigo-hoofdredacteur Steven Tuffin zich als een bezetene op de films gestort die in 2018 op minstens één Belgisch bioscoopscherm te zien waren en daar enkele eindejaarslijstjes uit gepuurd. Deze zijn natuurlijk compleet persoonlijk, waarschijnlijk niet volledig, laat staan gerangschikt in een bepaalde volgorde. Vandaag is het de beurt aan tien films die voor gemengde gevoelens zorgden bij ondergetekende.

A Star Is Born
Tweemaal gesnotterd, twaalf keer gezucht.

First Man
Aan het vakmanschap van Damien Chazelle valt niet te twijfelen en Ryan Gosling staat eindelijk nog eens echt te acteren, maar hun o zo emotioneel bedoelde man-op-de-maan-relaas voelt o zo zielloos aan.

The Sisters Brothers
Jacques Audiard die Joaquin Phoenix en John C. Reilly regisseert in een western: het levert een unieke filmervaring op die niet alleen een andere kijk biedt op het genre, maar ook op de talenten van de drie heren. Jammer genoeg voelde ik me op geen enkel moment betrokken bij wat er op het witte doek gebeurde.

Mortal Engines
Degelijke blockbusters worden alsmaar zeldzamer, laat staan originele. Als we dat laatste achterwege laten – eigenlijk is dit Star Wars: A New Hope-op-wielen – valt deze Peter Jackson-productie best te pruimen. Vooral de speciale effectengoochelaars van Weta bewijzen zich andermaal als de koningen van het al dan niet digitale spektakel.

Charlie en Hannah gaan uit
Betoverende stadslyriek versus geforceerde hipster-speak.

BlacKkKlansman
Spike Lee schoot eindelijk nog eens echt met scherp, maar maake drie films tegelijkertijd: een entertainende buddy cop movie, een pedante geschiedenisles en een duister drama. Niet moeilijk dat de soundtrack zo schizofreen is.

Niet schieten
Ongetwijfeld een van Stijn Coninx’ beste films, maar had een echte Bende van Nijvel-film van ‘s mans hand geen echt meesterwerk opgeleverd?

Kursk
De strijd op leven en dood van Matthias Schoenaerts en zijn duikbootgezellen beklijft tot op het bot, maar alles wat boven de zeespiegel gebeurt ruikt naar Europudding.

Suspiria
Had deze eigenzinnige update veel korter gemoeten of had Guadagnino zijn versie van de Argento-klassieker net meer ademruimte moeten geven? Benieuwd of die geruchten van een vier uur durende cut waar zijn.

Hereditary
De hypemachine ging in overdrive, mijn enthousiasme net iets minder. Naast die hondsbrutale twist en die, eh, beheksende finale zag ik vooral een zoveelste potje overacting van Toni Collette.

Inspiratie op gedaan voor je eigen filmfavorieten? Breng dan hier je stem uit voor de Vertigo Awards!