Skunk, Koen Mortiers vierde film, is de beste die hij tot nu toe heeft gemaakt. Zoals we van de regisseur van Ex Drummer gewend zijn, schudt hij de toeschouwer flink door mekaar. Tegelijk schuilt er ook iets schizofreens in dit ultrarauwe drama.

De film is gebaseerd op het gelijknamige boek van Geert Taghon, die de nodige ervaring in jeugdinstellingen en dus weet waarover hij het heeft. Mortier vertaalt zijn verhaal met de hulp van de geweldige director of photography Nicolas Karakatsanis (Rundskop) naar een authentiek aanvoelend drama dat door de doorleefde vertolking van de jonge Thibaud Dooms bijna als een documentaire aanvoelt.

Skunk draait rond Liam (Dooms), een jongeman die net uit de gevangenis komt. Via een lange flashback volgen we hem vanaf het moment dat hij bij zijn ouders wordt weggehaald en onderdak vindt in een jeugdinstelling  tot aan de gebeurtenis die tot zijn arrestatie leidt. Liam wordt zwaar mishandeld door zijn ouders, maar ook in de instelling vindt hij geen rust. De begeleiders (Natali Broods, Dirk Roofthooft en Boris van Severen) proberen er het beste van te maken. Ze hebben echter geen idee van de wreedaardigheid van sommige probleemjongeren die Liam omringen.

Mortier wil ons via de fotografie en de vertolkingen doen geloven dat hier een het-leven-zoals-het-is wordt geschetst. Sommige situaties zijn echter zo extreem dat je begint te twijfelen. Liams moeder en vader (Sarah Vandeursen en Colin H. van Eeckhout) zijn niet zomaar mishandelende ouders, het zijn razende monsters. Je wilt zeker geloven dat zo’n mensen bestaan, zeker als Liam nadien ook nog met een ander soort monster geconfronteerd wordt.

Tijdens de derde act word je pas echt overvallen door schizofrene gevoelens. Dan verschuift de film immers van gefictionaliseerde realiteit naar hyperrealistische fictie. Er ontvouwen zich extreme toestanden die op het eerste gezicht botsen met de perfect geloofwaardige beginsituatie. Je kunt dat bekritiseren als een stijlbreuk, maar je kunt de film daardoor ook bekijken als een hyperrealistische herinneringsdroom van Liam, waarin hij extreme realiteit en extreme fictie met elkaar heeft vervlochten. Vergelijk het met Ken Loach die een David Lynch-scenario zou verfilmen – ofte: Kes à la Lost Highway.

Hoop moet je in dit portret van een hels leven niet verwachten, al symboliseert het personage van Broods een beetje licht in Liams leven. Als aanklacht tegen bepaalde toestanden in de onderbuik van België bulldozert Skunk misschien een tikkeltje te hard, maar als wraakdroom van een extreem gekweld kind werkt hij wonderwel. Aan jou de keuze hoe je de film wilt bekijken.

>>Klap

Koen Mortier benadert het verhaal van de mishandelde tiener Liam (een forse Thibaud Dooms) als een als slice of life verpakte hyperrealistische wraakdroom. Moesten Ken Loach en David Lynch samenwerken, zou dit het resultaat zijn.

Regie Koen Mortier
Cast Thibaud Dooms, Natali Broods, Dirk Roofthooft
Speelduur 1u47
Vanaf 13 maart in de bioscoop