Jonathan Glazer is allesbehalve een traditioneel filmmaker. Dat bewees hij tien jaar terug reeds met Birth, een koel en eigenaardig drama waarin een jong kereltje beweert dat hij de overleden man van Nicole Kidman is. De meningen over die premisse waren verdeeld, maar het voormalige videoclipgenie bewees dat hij een meester is op het gebied van sfeer en ritme. En die talenten drijft hij met de subversieve sciencefictionfilm Under the Skin naar een nog bewonderenswaardiger niveau.

Net zoals de gelijknamige roman van Michel Faber vraagt de film zich af hoe het moet zijn om als buitenaards wezen op aarde rond te dolen. De film opent met de transformatie van het schepsel in een menselijke gedaante. Toevallig verkiest de intergalactische bezoeker het bevallige lichaam van Scarlett Johansson als dekmantel en Schotland als uitvalsbasis. Het wonderbaarlijke wezen begeeft zich door de Schotse straten en landschappen op zoek naar mannen die een niet zo koosjer doel moeten dienen.

Dat Glazer ons in het perspectief van het buitenaardse schepsel dwingt, maakt deze film zo uitzonderlijk én verfrissend. De camera glijdt doorheen de straten van Glasgow en geeft ons het gevoel dat we zelf op een andere planeet vertoeven. Glazer volgt zijn hoofdactrice vaak met verborgen camera’s om te kijken hoe mannen reageren op de vreemde verschijning.

De film straalt zeer weinig emotie uit. Die koelte wordt extra in de verf gezet tijdens een van de akeligste en ongemakkelijkste scènes uit de recente filmgeschiedenis, waarin Johansson onberoerd op een tragedie toekijkt. De vervreemdende muziek van jong talent Mica Levi draagt bij aan de afstandelijke sfeer die Glazer najaagt. Bovendien krijg je ook trippy scènes op je bord die je doen afvragen of je net een dosis paddo’s hebt binnengespeeld. 2001: A Space Odyssey (1968) is op die momenten nooit veraf.

Under the Skin is echter allesbehalve gevoelloze cinema. De scènes waarop het wezen mannen als een zwarte weduwe in haar web spint, zijn onnoemelijk sexy en prachtig in beeld gezet – en dat is niet alleen te danken aan de spiernaakte aanwezigheid van Johansson. Naar het einde toe begint de film onverwacht te hinten naar de kiem van een mogelijke menselijkheid in de alien. En de krachtige beeldtaal van de laatste momenten vormen een forse metafoor voor de trauma’s die een verkrachting kan veroorzaken.

Ongetwijfeld nu al een van de beste films van het jaar. Uitdagend, eigenzinnig en … onweerstaanbaar!

>>Klap

Jonathan Glazer regisseert een intimistische variatie op het Invasion of the Body Snatchers­-concept met een koelbloedige Scarlett Johansson als buitenaardse stoot. Sciencefiction met lak aan genreconventies. Doet op meesterlijke wijze zijn eigen ding.

Regie Jonathan Glazer
Cast Scarlett Johansson, Jeremy McWilliams, Dougie McConnell
Speelduur 1u48
Vanaf 25 juni in de bioscoop

@TheJimeister