Sinister 2 breekt met de traditie om in een horrorsequel hetzelfde gesmaakte recept te enten op een nieuw stel slachtoffers. Na de moord op Ellison Oswalt in de eerste film, is James Ransone hulpsheriff af. Opgejut door Oswalts dood zoekt hij als privéspeurder naar moordhuizen met een gelijkaardige geschiedenis. Die brandt hij plat om meer onheil te voorkomen. Probleem: zijn recentste ontdekking blijkt bewoond door een moeder en haar twee zonen. Laten zo’n kwetsbare kinderen nu net de favoriete prooi van de demon Bughuul zijn.

Waar het zenuwslopende onbekende de eerste film een enigmatische sfeer gaf, ontbreekt nummer twee de kracht om je aan het puntje van je stoel te kluisteren. Bughuul opereert niet mysterieus op de achtergrond, maar wandelt als volleerd boeman tot vervelens toe over het scherm. Dat haalt alle psychologische spanning weg. Sinister 2 stelt weinig vragen, en geeft te veel antwoorden op korte tijd. Na een halve film is zowat alles verteld. Daar kunnen geen verrassende plotwending of familiedrama’s iets aan veranderen. Meer dan af en toe opschrikken door een met kabaal opdoemend hellewezen valt niet te beleven.

De makers deden hun best een kunstmatige horrorwereld te scheppen. Daardoor lijken de bouwvallige kerk en geënsceneerde rituele moorden een dwarsdoorsnede van de horrorgeschiedenis in een kitscherig jasje. Ook doen de kwaadaardige kinderen in combinatie met de maïsvelden vervaarlijk denken aan karikaturale versies van Children of the Corn, de legendarische Stephen Kingadaptatie uit de jaren tachtig.

Opnieuw is een grote rol weggelegd voor de korrelige, huisgemaakte 8-milimeterfilmpjes waarop familie-uitjes ontaarden in moordpartijen. Het is even huiveren als thuisopname één en twee op de antieke projector ontrollen. Vanaf de derde blijken ze in hetzelfde bedje van zielloze herhaling ziek. We weten het intussen: horror corrumpeert kwetsbare jeugd. Het zou een mooi promofilmpje zijn voor conservatieve censuurcommissies.

Blumhouse Productions, de mensen achter Paranormal Activity en Insidious, weten hoe aloude formules om te zetten in hapklare horrorfilms die ondanks een beperkt budget kaskrakers worden. Hier namen ze hapklaar iets te letterlijk, en vervaardigden ze een beschamend hersenloze schrikfilm.

>>KLAP

In het vervolg op Sinister gaat James Ransone opnieuw de demon Bughuul achterna. Voor wie graag lekker huivert bij horrorfilms als Paranormal Activity en Insidious.

Regie Ciarán Foy
Cast James Ransone, Shannyn Sossamon, Robert Daniel Sloan, Dartanian Sloan, Lea Coco
Speelduur 90 min
Vanaf 26 augustus in de bioscoop

@jonasbruyneel