Toen Martin Scorsese aankondigde dat hij Jo Nesbø’s serial killer-thriller The Snowman ging verfilmen, waren de verwachtingen meteen hooggespannen. Toen viel Scorsese als regisseur plots weg als regisseur, en dook Tomas Alfredson op. Ook niet slecht: Alfredson heeft immers met Let the Right One In en Tinker Tailor Soldier Spy twee hedendaagse klassiekers gemaakt. Niet lang daarna werd de cast bekend gemaakt en het was er één om van te smullen, met ronkende namen als Michael Fassbender, Charlotte Gainsbourg, J.K. Simmons en Rebecca Ferguson. Dit kon gewoon niet mislopen.

En toch…

Harry Hole (Fassbender) is een eigenzinnige, egoïstische en drankzuchtige politiedetective die het erg moeilijk heeft met een partner – zowel professioneel als privé – en die zijn demonen enkel te baas kan wanneer hij zich vastbijt in een zaak. Die wordt hem aangeboden wanneer een vrouw verdwijnt. Mogelijk heeft dat feit te maken met de heropstanding van een seriemoordenaar die een tijd geleden actief was en plots stopte met moorden.

The Snowman begint zoals veel thrillers beginnen, en daar is niets op tegen. Een goeie genrefilm – zie The Maltese Falcon, Chinatown en Se7en – vliegt altijd uit de startblokken met een hoop clichés, om daarna een eigen wending te nemen. De film van Alfredson belooft tijdens de eerste 15 minuten veel: een Fassbender in goeden doen, een script van Hossein Amini (Drive), camerawerk van Dion Beebe (Collateral, Miami Vice) en montagewerk van Scorsese-vaste waarde Thelma Schoonmaker. Maar het originele traject blijft uit en het kaartenhuis valt al snel in mekaar.

Het op zich al rommelige scenario bevat behoorlijk wat gaten – die Schoonmaker tevergeefs tracht te verdoezelen met haar crisismanagement-montage – en belangrijke elementen van de plot worden gewoonweg niet verklaard. Zo ontdek je bijvoorbeeld nooit waarom de seriemoordenaar een fan lijkt van de legendarische filmposter- en begintitelontwerper Saul Bass.

Nog meer problemen: J.K Simmons duikt op als een variant op John Hustons Noah Cross in Chinatown, maar hij verdwijnt plots uit de film; Chloë Sevigny heeft een markante dubbelrol, waarmee niets gedaan wordt; en je mag niet met je ogen knipperen of je hebt Toby Jones gemist. Maar je wordt pas echt uit de film gesleurd tijdens de zeer bizarre scènes waarin Val Kilmer opduikt. De man was zwaar ziek tijdens de opnames en blijkbaar kreeg men zijn shots niet naar behoren gedraaid.

Alfredson is zich wel degelijk van al die problemen bewust. In een reactie op de vele negatieve kritieken stelde hij dat ‘de draaiperiode in Noorwegen te kort was’ en dat ‘men pas na de eerste cut gemerkt had dat er veel ontbrak’. Het is hoogst uitzonderlijk dat een filmmaker zich nog voor de release van zijn film als het ware verontschuldigt voor de mankementen.

Wilde Alfredson daarmee zijn handen in onschuld wassen? Had Scorsese de bui al zien hangen toen hij afhaakte als regisseur? Hoe verklaar je dat een project van de zeer ervaren mensen van Working Title productioneel zo de mist in gaat? Het productierelaas van The Snowman roept meer boeiende vragen op dan de film zelf. Spijtig voor Fassbender die de toeschouwer al vanaf zijn eerste scène zin doet krijgen in een lekkere genrefilm.

Klap

Regie Tomas Alfredson
Cast Michael Fassbender, Rebecca Ferguson, Charlotte Gainsbourg
Speelduur 1u59
Vanaf 15 november in de bioscoop