Kleine spoilerwaarschuwing: ik zal in de volgende alinea het begin van dit Franse drama beschrijven en dat wil je misschien liever zelf ontdekken. In dat geval nodig ik je uit om bij de derde alinea in te pikken. Tot straks.

Het zit zo: we maken kennis met drie vrienden uit Le Havre die er graag in de vroege uurtjes op uittrekken om te surfen. Na een deugddoende uitstap zijn ze met de bestelwagen terug naar huis. Tussen de glooiende vlakten valt de chauffeur echter in slaap, met zware gevolgen. Die eerste sequens neemt ongeveer een kwartier in beslag en is knap gerealiseerd, van de beelden op het water tot de manier waarop de film weergeeft hoe de chauffeur indommelt. Einde sequens.

Welkom terug aan de overige lezers, maar eigenlijk heb ik vooral slecht nieuws te melden. Wat ik daarnet beschreven heb, is immers meteen ook met voorsprong het hoogtepunt van de hele film. Niet dat je per se na een kwartier al richting uitgang moet stappen, maar Réparer les vivants haalt tijdens de daaropvolgende anderhalf uur op geen enkel moment meer de lyrische kracht van dat begin. Hij raakt je zelfs niet meer echt, wat toch merkwaardig is voor een verhaal over een harttransplantatie.

Net als de roman van Maylis de Kerangal waarop hij zich baseert, bekijkt Réparer les vivants de verschillende stadia van zo’n transplantatie en de personen die erbij betrokken zijn: de donor, de ontvanger, de families en vrienden en tot slot de artsen. Regisseur Katell Quillévéré geeft ze allemaal tijd op het scherm, genoeg om hun gezichten te registreren en een glimp te krijgen van hun levens maar dat is het dan ook. Als het erop aankomt om de binnenkant van die personages te tonen, geeft de film zelden of nooit thuis.

Je vermoedt dat Quillévéré de ambitie heeft om de titel van haar film toe te passen op alle karakters. Misschien wil ze onderstrepen dat al die levende mensen aan herstelling toe zijn. Maar meer dan een intellectuele interpretatie na de feiten is dat niet.

Interessant onderwerp en een sterk begin, maar een film die voor de rest even antiseptisch is als de ruimte waarin de transplantatie finaal plaatsvindt.

>>Klap

De emoties druipen van het schermin dit Franse drama waarin een harttransplantatie vanuit verschillende perspectieven benaderd wordt. Te vergelijken met 21 Grams, maar dan met een aantal operatiescènes die niets aan de verbeelding overlaten.

Regie Katell Quillévéré
Cast Tahar Rahim, Emmanuelle Seigner, Bouli Lanners
Speelduur 1u43
Vanaf 9 november in de bioscoop