Ieder huisje heeft z’n kruisje: een terugkerend thema in het oeuvre van regisseur Xavier Dolan. Zijn zesde langspeelfilm baseerde de Canadees op een toneelstuk van Jean-Luc Lagarde over een homoseksuele man die na lange tijd terugkeert naar het ouderlijk huis om te vertellen dat hij stervende is. Wat volgt is een nerveuze familiereünie vol miscommunicatie. Als iets dit gezin bindt, dan is het wel collectieve onkunde inzake praten. Er wordt voortdurend gebabbeld, maar nooit iets gezegd. Een interessante thematiek an sich, ware het niet dat Dolan er een oppervlakkige en afmattende dialoogfilm van heeft gemaakt.

Haast elk beeld is een claustrofobische close-up die de kijker weinig tot geen ademruimte gunt. Een duidelijke keuze, maar die – in tegenstelling tot het innovatieve kadergebruik in Dolans vorige film Mommy – nefast is voor de kijkervaring. Bovendien geilt Dolan maar al te graag op zijn eigen barokke esthetiek. Door die overdaad moet zijn vertrouwde stijl echter aan effect inboeten. Een bombastisch allegaartje van visuele spielereien wordt het. Dolan lijkt wel verloren te lopen in zijn eigen excessen.

De verzamelde Franse topcast, waaronder Marion Cotillard, Léa Seydoux en Gaspard Ulliel, kan niet anders dan meegaan op het buitensporig elan. Helaas moeten ze met zo’n vlakke personages aan de slag, dat geen van hen echt weet te schitteren. Integendeel. Vincent Cassel teert op amper één emotie, terwijl Nathalie Baye een persiflage neerzet van de moederrollen die Anne Dorval haar zo schitterend voordeed in J’ai Tué Ma Mère en Mommy. Ondertussen vliegen de tirades je om de oren, maar mist elk van hen doel. Emoties worden zo grotesk, dat het geheel een tegengestelde reactie teweegbrengt en finaal naar totale apathie neigt.

Gelukkig zijn er ook enkele sterke kanten. Zo is Juste la fin du monde naast een stevige brok familietragiek ook een hulde aan de nostalgie. De warmte voor wat voorbij is, weet Dolan perfect te vatten. Ook de soundtrack, die wederom bol staat van de catchy popmuziek, zit goed. Helaas staan goede elementen niet gelijk aan een goede film.

>> KLAP

In deze geheel eigenwijze Festen-variant schreeuwt een garde Franse topacteurs – aangevoerd door Marion Cotillard en Gaspard Ulliel – de longen uit het lijf. Canadees wonderkind Xavier ‘Mommy’ Dolan berijdt andermaal zijn stilistische stokpaardjes.

Regie Xavier Dolan
Cast Marion Cotillard, Gaspard Ulliel, Léa Seydoux
Speelduur 1u37
Vanaf 21 september in de bioscoop