Caging Skies, de roman van de Amerikaans-Belgische schrijfster Christine Leunens, is een donker werk over een door de nazi’s geïndoctrineerde lid van de Hitlerjugend die in een holle ruimte van het ouderlijke huis een Joods meisje aantreft. Het boek heeft iets van de verwrongen geest van Liliana Calvani’s The Night Porter. Dat was echter niet de richting die de Nieuw-Zeelandse komiek-regisseur Taika Waititi uitging met zijn bioscoopbewerking. Hij koos resoluut voor de feelgoodroute.

Waititi behield slechts de hoofdverhaallijn van de eerste helft van het boek en bedacht voor het tienjarige hoofdpersonage Jojo een ingebeeld vriendje: een infantiele versie van Hitler (Waititi zelf) die altijd klaar staat met een peptalk. Die laatste ingreep illustreert perfect hoe de komiek Caging Skies heeft omgebogen tot Jojo Rabbit. Het hoofdpersonage is geen dubieuze, getormenteerde figuur meer, maar een jonge, onzekere puber met een goed hart. Zijn gevoelens voor het Joods meisje blijven altijd kinderlijk en onschuldig. De gruwel beperkt zich tot een schrammetje of enkele bengelende benen. De Hitlermanie wordt (op een heel grappige manier) herleid tot een Beatlemania avant la lettre. En op het einde mag iedereen swingend de zaal verlaten op de deuntjes van Heroes van David Bowie.

De humor en de zachtaardige aanpak helpen om de zware thematiek in recordtijd te verteren. Je bekijkt bovendien alles vanuit de ogen van een compleet onschuldige tienjarige, een personage dat nooit echte controverse oproept – zeker niet wanneer zijn verward brein zoals in stripverhalen opgesplitst wordt in een duiveltje (Hitler) en een engeltje (zijn moeder vertolkt door Scarlett Johansson). Waititi’s benadering resulteert dan ook in een geestige film die meer op kinderen dan op volwassenen lijkt te mikken.

Maar niet iedereen zal het smaakvol vinden dat een verhaal over de gruwel van het nazisme en de Jodenvervolging geboetseerd werd tot een feelgoodfilm. Het hangt een beetje af van waar je de grens trekt. Wie geen probleem had met de Holocaustkomedie La Vita è Bella, zal zich in ieder geval nog minder storen aan Jojo Rabbit.

>>Klap

Komiek Taika Waititi ridiculiseert Hitler en het nazisme in deze tragikomedie over een tienjarige jongen die dweept met de Führer, maar tot zijn ontsteltenis een Joods meisje ontdekt in een holle ruimte van het ouderlijk huis. Een feelgoodfilm die het midden houdt tussen The Boy in the Striped Pyjamas en La vita è bella.

Regie Taika Waititi
Cast Taika Waititi, Scarlett Johansson, Roman Griffin Davis
Speelduur 1u48
Vanaf 29 september in de bioscoop