Jordan Peele heeft in zijn eentje het Black Lives Matter-horrorgenre uitgevonden. Dat wordt andermaal bevestigd met dit vervolg op Candyman, de huiverklassieker van de Brit Bernard Rose uit 1992. De regisseur van Get Out en Us liet ditmaal de regie over aan zijn coscenariste Nia DaCosta, maar heeft duidelijk zijn stempel op het eindresultaat gezet. Candyman anno 2021 bevat immers hetzelfde soort woede als Peeles films. 

Het bronmateriaal van het origineel was een kortverhaal van de Britse horrormaestro Clive Barker dat zich situeerde in Liverpool. In de verfilming werd de actie verplaatst naar de Cabrini-Green-wijk in Chicago, die een zeer slechte reputatie genoot omwille van de hoge criminaliteitscijfers en de armoede van de overwegend zwarte bewoners.

Men besloot voor deze eerste rechtstreekse sequel – de vervolgen uit 1995 en 1999 mag je vergeten – terug te keren naar die beruchte wijk, hoewel die intussen volledig werd gesloopt en vervangen werd door hippe appartementsblokken. Het wegvagen van dit stukje pijnlijke geschiedenis uit Chicago was waarschijnlijk de trigger om Candyman te benaderen vanuit een heel actueel perspectief.

Het is geen noodzaak om Candyman van Rose te (her)bekijken, maar het kan wel helpen. Dit vervolg zit immers diep in de narratief van het origineel geworteld. De benadering van het Candyman-personage is echter drastisch anders en we volgen het verhaal vanuit een Afro-Amerikaans standpunt.

Centraal staat de zwarte kunstenaar Anthony (Yahya Abdul-Mateen II) die geobsedeerd raakt door de urban legend van de Candyman, een boosaardige zwarte man met een haak als hand die dodelijke snoepjes uitdeelt en bijen in zijn mond huisvest. Om uit zijn artistieke impasse te geraken, begint Anthony zijn kunstwerken te baseren op de gruwel die deze zwarte boeman veroorzaakte. Wanneer er doden beginnen te vallen, beseft hij echter dat het monster terug is van weggeweest.

Waar Rose de Candyman gebruikte als een metafoor voor het geweld in de door criminaliteit en armoede geteisterde zwarte wijken, transformeren Peele en DaCosta hem tot een manifestatie van de woede van de Afro-Amerikaanse gemeenschap bevolking na al die jaren van racisme en onderdrukking door hun witte landgenoten.

Het duo gaat echter nog een stapje verder en schetst een wereld waarin de zwarte bevolking alle hoop op gerechtigheid kwijt is en hun woede dus op iedereen richt. Met andere woorden: black nor white lives matter anymore of Candyman als expressie van de hel op aarde, wat een veel interessantere insteek is dan die van al die ongeïnspireerde afleveringen van het Conjuring Cinematic Universe.

Maar zoals heel wat films over een bovennatuurlijk wezen kampt Candyman met een acuut gebrek aan logica. Waarom het monster bepaalde mensen doodt en andere niet, wordt nooit verklaard en het lijkt de makers weinig te kunnen schelen. Jammer genoeg ondermijnt dat gebrek aan logica de dramatische spanning, waardoor Candyman nooit helemaal het niveau van de gemiddelde Amerikaanse horrorfilm overstijgt. Gelukkig maakt originele einde maakt veel goed.

>>Klap

Producent-scenarist Jordan Peele maakt van deze sequel op de 1992-huiverklassieker een hoofdstuk van zijn Black Lives Matter-horrorserie. De zwarte boeman die aan het moorden slaat wanneer je hem oproept, wordt geherinterpreteerd als een manifestatie van de Afro-Amerikaanse woede na eeuwen van wit racisme. Voor fans van A Nightmare on Elm Street, Get Out en Us.

Regie Nia DaCosta
Cast Yahya Abdul-Mateen II, Teyonah Parris, Tony Todd
Speelduur 1u31      
Vanaf 25 augustus in de bioscoop