Wat zag Vincent van Gogh als hij naar de wereld keek? Waar komen die felle kleuren en kronkelende vormen vandaan? Niemand zal daar ooit een definitief antwoord op kunnen geven, maar in At Eternity’s Gate doet Julian Schnabel alvast een lovenswaardige poging. De regisseur weet dan ook waarover hij heeft, want hij grijpt zelf graag naar het penseel. 

Als een schilderij een subjectieve blik op een stukje realiteit is, dan mag je At Eternity’s Gate zien als een bewegende variatie daarop. Of als een subjectieve blik op een subjectieve blik. Schnabel doet er alles aan om van Goghs hoofd open te wrikken – de camera gedraagt zich bij momenten als een bromvlieg die een opening zoekt – om door de ogen van de meester te kunnen kijken.

De van Gogh die we hier te zien krijgen, is een man die schildert omdat hij geen keuze heeft, omdat hij telkens opnieuw overspoeld wordt door een extatische drang om te creëren. Die extase visueel overbrengen, was Schnabels grootste uitdaging, en net op dat vlak is At Eternity’s Gate een ware triomf. Het zegt ook veel dat de film enkel een beetje krediet verspeelt wanneer hij woorden gebruikt om hetzelfde te vertellen. 

Maar zelfs die zweverige bespiegelingen vormen geen enkel probleem voor hoofdacteur Willem Dafoe, die hier waarschijnlijk de meest voldragen vertolking uit zijn carrière neerzet. Schnabel duwt hem voortdurend de camera in de smoel om de kleinste uitdrukkingen te capteren. Dafoe maakt van de gelegenheid gebruik om een virtuoze en beklemmende emotionele symfonie te spelen, zonder één valse noot of overdreven klemtoon. 

>>KLAP

Regisseur/kunstenaar Julian Schnabel koppelt de artistieke inzichten van zijn Basquiat aan de doorgedreven first person-aanpak van zijn Le scaphandre et le papillon om de laatste levensjaren van Vincent van Gogh te verbeelden. Verhelderend drama met een magnifieke Willem Dafoe. 

Regie Julian Schnabel
Cast Willem Dafoe, Oscar Isaac, Rupert Friend
Speelduur 1u51
Vanaf 24 april in de bioscoop