Ik hoef niemand uit te leggen dat families rare beestjes zijn. Je hebt geen enkele inspraak in de samenstelling van die groep mensen, maar er wordt wel van je verwacht dat je keurig met iedereen opschiet, ook al gaat het soms om volk dat je in elke andere situatie angstvallig zou mijden.

In Our Little Sister wijst de Japanse regisseur Hirokazu Kore-eda er echter op dat familierelaties ook een andere, veel mooiere kant hebben. Bloedverwantschap creëert bijna automatisch een band die je met andere mensen veel minder hebt en die — als je er een beetje werk van maakt — tot iets unieks kan uitgroeien.

Het drama, dat gebaseerd is op de veelgeprezen manga Umimachi Diary van Yoshida Akimi, stelt ons voor aan drie zussen. Sachi (29), een verpleegster, is de verantwoor-delijke van het trio, een ernstige en strenge vrouw die er zich ongeveer bij neergelegd heeft dat ze ongetrouwd zal blijven. Yoshino (22), een bankbediende, is de losbol van het gezelschap en fladdert van relatie naar relatie. Chika (19) tenslotte werkt in een sportwinkel en weet nog niet goed wat ze met haar leven moet aanvangen.

Ze wonen samen in het kuststadje Kamakura, in een groot huis dat al lang eigendom is van de familie. Hun routine wordt verstoord wanneer ze te horen krijgen dat hun vader, die ze al vijftien jaar niet meer gezien hebben, overleden is. Op de begrafenis ontmoeten ze ook voor het eerst het nieuwe gezin dat hun vader ergens anders begonnen was, en dus ook hun veertienjarige halfzus Suzu.

In een Amerikaanse — en laten we een kat een kat noemen: ook de meeste Europese — films zou die ontmoeting voor zware spanningen en hoog oplopende emoties zorgen. Kore-eda is er echter de man niet naar om de boel artificieel te kruiden. Hij gaat liever op zoek naar eenvoudige realistische details en situaties die de gemoedstoestand van zijn personages en hun onderlinge verhouding duidelijk maken.

De blikken die ze uitwisselen, de dingen die ze niet zeggen, hun lichaamstaal, de omgeving waarin ze rondlopen, de maaltijden die ze nuttigen, de kleren die ze dragen, al die dingen lijken op zich niet zo veel voor te stellen maar samen vertellen ze een aandoenlijk, gezellig, levendig, warmhartig, nostalgisch en organisch grappig verhaal. En als je de muziek even buiten beschouwing laat, valt er ook geen zweem van sentiment te bespeuren.

>>KLAP

De beste Japanse regisseur van zijn generatie verwerkt een meisjesstripverhaal tot een zachtaardig familiedrama waarin we ons allemaal kunnen herkennen. Een beetje zoals Divine Secrets of the Ya-Ya Sisterhood, maar dan zonder het Hollywoodsentiment.

Regie Hirokazu Kore-eda
Cast Haruka Ayase, Masami Nagasawa, Kaho
Speelduur 2u08
Vanaf 18 november in de bioscoop

@RubenNollet