Vandaag was het voor de Belgische pers Dune Day aka D-Day. Vandaar deze eerste indruk. Dat de nieuwste Dune-adaptatie gemengde gevoelens met zich zou meebrengen, is bijna even vanzelfsprekend als zand aantreffen op een planeet genaamd Duin.

First things first: mijn Bompa Boomer-alarm ging al een tijdje af door mijn herinneringen aan David Lynch’ eerdere verfilming die ik in de eighties enkele keren in de cinema zag. Nee, ik heb die universeel verguisde poging daarna nooit meer herbekeken en ga het ook niet uitgebreid hebben over zijn plus- en minpunten.

Feit blijft echter dat die versie een overdonderende impact op me heeft gehad, want zelden zat ik met zo’n déjà vu-gevoel naar het witte doek te kijken. Hoewel Denis Villeneuve het hier duidelijk over een totaal andere boeg heeft gegooid, kon hij namelijk onmogelijk de hele narratief omgooien.

Wat me vooral was bijgebleven van de Lynch-versie waren de overheerlijke perverse details zoals de look van de monsterlijke Baron Harkonnen en laat die elementen in de Villeneuve-versie opvallend dialed down zijn.

Van het fetisjisme van Blade Runner 2049 is amper sprake, van het klinische van Arrival des te meer. Die stilistische keuze doet deze Dune aanleunen bij het soort cleane scifi dat je dezer dagen vaak in – o ironie – tv-series ziet opduiken.

Let wel: dit is geen beenharde kritiek, maar misschien had het voor mij allemaal een tikkeltje campier gemogen à la de oude boekcovers en de waanzinnige designs van Jodorowsky’s jammerlijk gefaalde seventiespoging.

Tijd om te stoppen met zeuren, want het doet godverdomme veel deugd om volwassen sciencefictionspektakel op zo‘n grote schaal op het witte doek te zien. De overdaad aan adembenemende momenten doet je soms vergeten dat je naar iets adembenemends zit te zien.

Natuurlijk komt het allemaal wat uitleggerig op gang – wat wil je ook met zo’n gelaagd verhaal – maar wanneer de meer op actie terende tweede helft begint, word je herinnerd aan de Villeneuve van de duizelingwekkende grensoversteek in Sicario.

Tegelijk slaagt de Canadese topcineast erin om het mystieke gedeelte van Frank Herberts bestseller nooit uit het oog te verliezen. Dat hij met Timothée Chalamet een van de weinige hedendaagse sterren heeft gecast die wel eens echt de nieuwe Messias zouden kunnen zijn, helpt natuurlijk ook immens.

Tot slot – en met miniem spoileralarm – zou dit de duurste film ooit zijn waarin het hoofdpersonage een tijdlang zit te trippen in een tentje in de woestijn?