Disney kan het echt niet laten en blijft maar kapitaliseren op zijn grootste hits. Na de extreem winstgevende fotorealistische computeranimatieversie van het klassieke The Lion King komt Het Huis Van De Muis met een semimix van sequel en prequel op de proppen. Het resultaat is een heel klein beetje vergelijkbaar met wat Francis Ford Coppola deed in The Godfather Part II, alleen overheerst hier het prequelaandeel enorm op het sequelgedeelte. Bovendien is Mufasa: The Lion King – dat er soms geweldig uitziet – absoluut geen klassieker zoals het voorgenoemde gangsterepos.

Daar waar het originele verhaal inspiratie haalde uit Hamlet van Shakespeare en de Bijbel, grijpt Mufasa voluit terug naar het Heilige Boek gemixt met het Edmund en Edgar-subplot uit King Lear. Net zoals baby Mozes spoelt de jonge Mufasa na een zondvloed aan bij een afgelegen groep leeuwen van koninklijken bloede. Hij wordt niet meteen geaccepteerd, maar de koningin neemt hem in bescherming. En net zoals Mozes en Ramses groeien Mufasa en koningszoon Taka samen op. De komst van een groep agressieve witte leeuwen dwingen de twee broers echter op de vlucht te slaan en een mysterieus beloofde land op te sporen.

Het verhaal werkt tot op zekere hoogte. Je voelt echter dat je dit allemaal al vaker gezien hebt. Een groter probleem is dat de narratief vaak onderbroken wordt door songs die niet de de hitkwaliteiten hebben van de vroegere Elton John-klassiekers. Een ander probleem zit hem in de fotorealistische weergave. Aangezien hier leeuwen onder mekaar een strijd uitvechten, is het soms moeilijk uit te maken wie wie is. Echte leeuwen lijken immers fel op mekaar. Vooral Mufasa en Taka ga je makkelijk verwisselen, maar ook de witte leeuwen lijken, op de leider na, allemaal op elkaar.

Uiteraard wordt de nostalgiefactor gretig uitgespeeld. Zo mogen Timon en Pumba in de sequelscènes opnieuw hun ding doen, maar nooit zo grappig als in het origineel. Na de buffelstampede krijgen we hier een olifantenstampede. En de opbouw naar de ‘grote’ revelatie van de film, die een brug slaat naar het origineel, zie je van wel heel ver aankomen. Zelfs de score is niet meteen om van achterover te vallen. Hans Zimmer moest baan ruimen voor een minder geïnspireerde Nichollas Britell.

Indien men de songs had geëlimineerd en de pseudofilosofische dialogen had beperkt, was deze prequel/sequel een onderhoudende aanvulling op The Lion King geweest. De geschiedenis herhaalt zich echter: het blijft een slecht idee om verder te bouwen op een immens populair verhaal als je er toch geen originele film mee kunt maken. Het is vooral triest om zien hoe Moonlight-regisseur Barry Jenkins zich volledig voor de kar van Hollywood heeft laten spannen.

>>Klap

Moonlight-regisseur Barry Jenkins goes Hollywood met deze fotorealistische animatieprequel/-sequel van de Disneymegahit The Lion King. De focus ligt vooral op de relatie tussen Mufasa en zijn broer tijdens hun zoektocht naar het beloofde land. Exodus met leeuwen.

Regie Barry Jenkins
Cast Aaron Pierre, Kelvin Harrison Jr., Mads Mikkelsen
Speelduur 1u58
Vanaf 18 december in de bioscoop