In Vertigo #17 kan je lezen dat ik niet bepaald uitkeek naar de nieuwe Nanni Moretti, de film uiteindelijk toch zag en zo onder de indruk was dat ik de Italiaanse cineast onmiddellijk wou interviewen. Uitleggen waarom het drama zo’n indruk op me maakte, valt me echter moeilijker dan verwacht. Grootse cinema maakt Moretti immers niet. Daarvoor is het camerawerk te gewoontjes en ligt de nadruk te hard op de dialogen. Maar als de man emotioneel raak schiet – zie ook La stanza del figlio – slaat hij je hart aan diggelen.

Protagoniste is Margherita (fantastische rol van Margherita Buy), een filmregisseuse die op alle vlakken de grond onder haar voeten voelt wegzakken. Op relationeel vlak wil het niet lukken, haar huidige productie vlot niet bepaald, haar dochter bezorgt haar kopzorgen en – ergst van al – haar moeder ligt op sterven.

Dat Margherita niet de tofste is, maar toch op mijn sympathie kon rekenen, heeft alles te maken met de universaliteit die ze uitstraalt. Haar problemen zijn – gelukkig – niet de mijne, maar ze zijn wel enorm herkenbaar. Hetzelfde geldt voor de Amerikaanse acteur (een geweldige John Turturro) die haar set regelmatig op stelten zet met zijn bokkensprongen. Wat in theorie een verschrikkelijke vent is, transformeert mettertijd een kwetsbare ziel wiens onzekerheden ieder van ons kunnen overvallen.

Mia madre raakt honderd-en-een uit het leven gegrepen thema’s aan en presenteert deze op een wijze die dankzij een perfect gemikte afstandelijkheid des te harder binnenkomen.

Bravo, maestro!

>>KLAP

Nanni Moretti zoomt net zoals in zijn Gouden Palm-winnaar La stanza del figlio in op ingrijpende levensgebeurtenissen, om een ingetogen, waardig relaas over de kwetsbare ziel in ons allen te vertellen. Vergelijkbaar met de serieuzere Woody Allen.