Het oeuvre van de Japanse cineast Hirokazu Kore-eda is als een snoepdoos waaruit je met veel genoegen blijft graaien. Naar aanleiding van zijn nieuwe film, het beminnelijke relatiedrama Our Little Sister, klappen we het deksel even voor u open.

Maborosi (1995)

De dood speelt vaak een centrale rol in de verhalen van Kore-eda. In Maborosi volgen we Yumiko, die het overlijden (zelfmoord?) van haar echtgenoot maar niet kan afschudden, ook al leert ze een weduwnaar kennen met wie ze in het huwelijksbootje stapt. In deze scène geeft Kore-eda de knagende vertwijfeling en blijvende obsessie van Yumiko weer in zijn gekende ingetogen stijl.

 

After Life (1998)

Als je een samenvatting leest van Kore-eda’s films, klinken ze soms behoorlijk hoogdravend. After Life gaat bijvoorbeeld over een wachtruimte waar overleden mensen belanden. Daar krijgen ze een week om hun favoriete herinnering te formuleren, die vervolgens verfilmd wordt en transformeert in de realiteit waarin ze de rest van de eeuwigheid zullen doorbrengen. Kore-eda plant dat verheven verhaal echter met beide voeten in de wereld zoals we die kennen en dringt zo door tot de essentie: een ode aan de schoonheid van het leven.

 

Nobody Knows (2004)

Kore-eda is een man van vele talenten, en daar hoort het regisseren van kinderen zeker bij. Als geen ander weet hij natuurlijke en geloofwaardige vertolkingen te ontlokken aan zijn jonge acteurs. Nobody Knows is op dat vlak — maar niet alleen dat vlak — zijn hoogtepunt. De film toont hoe een alleenstaande moeder het niet kan opbrengen om voor haar vier kinderen te zorgen en de verantwoordelijkheid steeds meer overlaat aan de jonge Akira. Die kan de druk echter steeds minder aan en op een bepaald moment wordt het hem te veel. Waarop hij het enige doet wat hij nog kan doen: rennen.

 

Still Walking (2008)

Kore-eda hoort het niet zo graag omdat hij niet gereduceerd wil worden tot één enkele invloed, maar de geest van de Japanse meester Yasujiro Ozu waart onmiskenbaar door zijn oeuvre. Je merkt het aan de intimistische familieverhalen die hij vertelt en de waarde die hij hecht aan alledaagse details en momenten. De invloed is nergens duidelijker dan in Still Walking, het verhaal van een familie die elk jaar samenkomt om de dood van oudste zoon Junpei te herdenken. Ryo, de broer van Junpei, is onlangs getrouwd met een weduwe, die al een zoontje had. In deze scène stelt de jongen zich vragen over wat er gebeurt met mensen die overlijden.

https://www.youtube.com/watch?v=B8FRsx7keC4

 

@RubenNollet