“Wat nu?” De vraag hangt als een schaduw over L’avenir, de nieuwe tragikomedie van de Franse cineaste Mia Hansen-Løve. Net als in haar Un amour de jeunesse (2011) koppelt ze die existentiële onzekerheid aan de kracht die alle leven dirigeert: de liefde.

Vijf jaar geleden had Hansen-Løve het over de prille romance tussen twee tieners en de verscheurende hartenpijn die erbij komt kijken. In L’avenir gaat het om een personage met een flink aantal jaren op de teller, een vrouw die al haar schaapjes op het droge lijkt te hebben.

Nathalie (Isabelle Huppert) doceert filosofie aan een Parijse universiteit en geniet aanzien bij haar collega’s en studenten. Met haar echtgenoot, zelf ook professor wijsbegeerte, verloopt alles volgens een voorspelbaar maar aangenaam stramien. Hun beide kinderen vinden stilaan hun eigen weg in het leven, alleen haar aanklampende moeder zorgt voor de nodige problemen met haar voortdurende – gespeelde – paniekaanvallen.

Dat gebeitelde leventje wordt echter compleet onverwacht onderuitgehaald wanneer haar man laat weten dat hij een ander heeft en een punt wil zetten achter hun huwelijk. In één klap is de toekomst die Nathalie voor ogen had uitgewist en vervangen door een doembeeld van eenzaamheid, met haar onhandelbare moeder als donker voorbeeld. Dan mag je nog het volledige oeuvre van de bekendste denkers uit de geschiedenis gelezen en doorgrond hebben, in de praktijk ben je er weinig mee.

L’avenir maakt het de kijker aanvankelijk niet makkelijk. Een groot deel van de film speelt zich af in een milieu waar de pretentie van afdruipt: de zelfingenomen Parijse bourgeois-intelligentsia die het liefst naar de eigen navel staart. Naarmate de film evolueert, ontdek je echter steeds meer de mens achter die façade, in zijn zwakke en twijfelende momenten.

De film heeft het over de belangrijke vragen en thema’s des levens – familie, geluk, liefde, vrijheid – maar het lukt Hansen-Løve wonderwel om haar gevoel voor zelfrelativering niet te verliezen. Met Huppert heeft ze op dat vlak ook een perfecte partner in crime, sterk genoeg om raak te mikken met de dramatische scènes en zelfverzekerd genoeg om zichzelf desnoods voor schut te zetten.

Mooi gedaan.

>>KLAP

In haar vijfde film toont Mia Hansen-Løve hoe een comfortabel getrouwde vrouw (Isabelle Huppert) hoort dat haar man een ander heeft. Geen goed nieuws, maar dit drama is net zoals Paul Mazursky’s An Unmarried Woman lichtvoetiger dan je zou denken.

Regie Mia Hansen-Løve
Cast Isabelle Huppert, André Macon, Roman Kolinka
Speelduur 1u40
Vanaf 6 april in de bioscoop

@RubenNollet