Er was een tijd, intussen gelukkig voldoende in het verleden, dat het kerstfeest in een bepaald deel van mijn familie steevast op een fiasco uitdraaide. Begrijp me niet verkeerd: het begon altijd prima, met een gezellig aperitief, een fijn voorgerecht en een lekkere hoofdschotel. Tussendoor werden de cadeautjes uitgedeeld, een onderdeel dat weliswaar veel te lang duurde, maar wel voor het nodige vermaak zorgde. Eenmaal het dessert binnen was en de alcoholconsumptie een kritiek punt bereikte, sloegen de emoties elk jaar weer door het dak.

Ik herkende de beginsituatie uit de horrorkomedie Krampus dus wel. Daarin vieren twee zussen naar jaarlijkse traditie kerst met elkaar en hun respectieve mannen en kinderen. De gezinnen in kwestie — de ene witte boorden en Democraat, de andere blauwe boorden en Republikeins — kunnen elkaar echter niet uitstaan, en de onverwachte aanwezigheid van een immer kankerende tante zet nog meer druk op de ketel. Op de duur krijgt het jongste zoontje van het gastgezin het zo op zijn heupen dat hij zijn brief aan de Kerstman verscheurt en de snippers uit het raam gooit. Waarmee hij de kerstdemon Krampus en diens helpers naar hun wijk uitnodigt, gehuld in een ijskoude winterstorm.

Regisseur Michael Dougherty toonde met zijn vorige, de Halloweenomnibusfilm Trick ‘r Treat, al dat hij een donker gevoel voor humor in de knoken heeft, en dat laat hij ook op Krampus los. Hij zet de toon al meteen met bevroren Universal- en Legendary-logo’s, gevolgd door beelden van razende kerstshoppers en warmhartige croonermuziek uit de jaren vijftig.

De eerste ontmoeting tussen het gezin Engel — ja, zo heten ze — en de schoonfamilie prikt ook op de juiste plaatsen, net als de komst van Krampus. Die laatste is trouwens een demon uit de Alpenfolklore, een roetzwarte duivel die in het gezelschap van Sinterklaas op ronde trekt en de kinderen straft die te stout geweest zijn om een geschenk te verdienen. Heel die Grimm-achtige kant van het verhaal wordt door Dougherty verpakt met meer dan een gepaste knipoog naar Tim Burton.

Krampus houdt de plezante spanning niet helemaal tot het einde vol, maar biedt samen met El Club wel een degelijk alternatief voor wie deze week geen zin heeft in Star Wars of daar niet binnen raakt.

>>KLAP

De Kerstman heeft een duivels spiegelbeeld, en dat heet Krampus. Dit Amerikaanse griezelsprookje heeft heel goed naar het verzameld werk van Tim Burton gekeken, en dat is een compliment. Een echte Nightmare Before Christmas, als het ware.

Regie Michael Dougherty
Cast Adam Scott, Toni Collette, David Koechner
Speelduur 1u38
Vanaf 16 december in de bioscoop

@RubenNollet