Met deze kroniek wilde Gabriele Muccino min of meer een eerbetoon brengen aan de Italiaanse cinema van de jaren zestig en zeventig. Hij liet zich daarbij vooral inspireren door C’eravamo tanto amati (1974) van Ettore Scola. Nu ja, inspireren… Gli anni più belli lijkt eigenlijk bijna een remake van die klassieker. Muccino wil niet horen van dat label, maar zorgde er toch voor dat hij geen juridische problemen zou krijgen met de rechthebbenden van de Scola-film.

Waar C’eravamo tanto amati de periode 1945 – 1975 bestrijkt, behandelt Gli anni più belli het tijdperk 1980-2020. De verhalen zijn echter gelijkaardig. Drie vrienden vormen tijdens hun tienerjaren een hechte band. Een van hen wordt smoorverliefd op een meisje, maar zij verdwijnt plots uit zijn leven, om jaren later terug op te duiken en de vriendschap tussen de mannen flink door elkaar te schudden. Scola castte voor de belangrijkste rollen de beroemde acteurs van zijn tijd: Vittorio Gassman, Nino Manfredo en Stefania Sandrelli. Muccino deed voor zijn film hetzelfde: Pierfrancesco Favino, Kim Rossi Stuart en Micaela Ramazzotti zijn al twintig jaar zeer grote namen in Italië.

Het grootste verschil tussen Scola en Muccino is dat de laatste een veel grotere drang heeft om nostalgie in een sentimenteel kleedje te stoppen. Dat valt aanvankelijk nog mee, maar eens hij naar de finale toewerkt, laat hij zich helemaal gaan. Gli anni più belli toont hoe vier mensen de speelbal worden van de tijd, hun ambities en de liefde. Geen enkele protagonist komt zonder kleerscheuren uit zijn of haar chaotisch bestaan, maar Muccino boetseert de eindfase te zacht en te publieksvriendelijk om geloofwaardig te zijn. Geen verrassing, want wat had je anders verwacht van de regisseur van de sentimentele Will Smith-vehikels The Pursuit of Happyness en Seven Pounds?

Wie de Scola-film nooit gezien heeft en nostalgisch gestemd is, zal zich best vermaken met Gli anni più belli. Het verhaal is herkenbaar en gaat vele richtingen uit, de cast is prima en de tijdsgeest wordt sfeervol getekend. Vernieuwende en vooral originele cinema is echter wat anders.

>>Klap 

De Italiaanse regisseur Gabriele Muccino brengt in deze kroniek het verhaal van de vriendschap tussen drie vrienden en de vrouw die ze beminden.  Zo geïnspireerd door de Ettore Scola-klassieker C’eravamo tanto amati dat je eigenlijk kunt spreken van een herwerking.

Regie Gabriele Muccino
Cast Kim Rossi Stuart, Pierfrancesco Favino, Micaela Ramazzotti
Speelduur 2u09
Vanaf 2 februari in de bioscoop