Een oude ziel in een (relatief) jong lichaam. Zo kan je de Franse regisseur François Ozon onderhand wel omschrijven. Als jonge snaak voelde hij nog vooral de brandende behoefte om te choqueren, getuige films als Sitcom en Les amants criminels. Maar sinds die drang min of meer verzadigd is, laat hij zich kennen als een smaakvolle en intelligente ontdekkingsreiziger die de blik tegelijk naar voren en naar achteren richt. Ozon verkent graag horizonten waar hij nog niet is geweest, ook al bevinden die zich in een landschap dat opvallend traditioneel oogt.

Frantz is een sprekend voorbeeld, een klassiek drama dat niet toevallig geïnspireerd is door een ander klassiek drama, te weten Broken Lullaby van Ernst Lubitsch uit 1932. Lubitsch vertelde het verhaal van een Franse soldaat die vlak na de Eerste Wereldoorlog naar Duitsland reist om het graf van een gesneuvelde Duitser te bezoeken. Broken Lullaby maakt al van bij het begin duidelijk hoe de vork aan steel zit, Frantz bewaart het mysterie een beetje langer.

De grootste wending is dat deze versie een vrouwelijk standpunt kiest, van de verloofde van de gesneuvelde Duitse soldaat. Ozon weet heel goed dat hij op die manier zijn film niet alleen een compleet andere gevoeligheid geeft, hij vermijdt ook nog eens dat hij het origineel dunnetjes overdoet, ook al volgt hij in grote lijnen dezelfde plot. Het is om te beginnen een stuk interessanter om die pagina uit de geschiedenis te bekijken door de ogen van een vernederd volk dat moet omgaan met rouw-, schuld- en wraakgevoelens terwijl het de oorlog verloren heeft. Zoals Frantz’ vader het formuleert: “Elke Fransman is de moordenaar van mijn zoon.”

Ozon maakt er een punt van om die situatie te nuanceren. Elk personage (van hoofdfiguur Anna tot de protofascist Herr Kreutz) krijgt de kans om zich volledig te tonen. Ozons knapste krachttoer is echter hoe hij omspringt met de romantiek in de film. Zowel Anna als de jonge Fransman Adrien zijn artistieke en diep romantische karakters, maar het zacht en pakkend verhaal klinkt geen moment klef. Integendeel, je leeft helemaal mee met die tragische figuren, die door hun natuur enorm contrasteren met de verwoeste en verbitterde wereld waarin ze rondlopen.

Ozon vindt trouwens ook nog eens een lichtjes briljante manier om dat contrast weer te geven. Het grootste deel van de film is gefilmd in gebleekt zwart-wit, waardoor hij visueel alvast herinnert aan Schindler’s List en Das weiße Band. Wanneer de hoopvolle emoties toch de kop opsteken als bloemen in een betonnen voetpad, laat Ozon even kleur binnenwaaien. Oprecht schoon.

>>KLAP

Ingenieuze en pakkende hervertelling van Ernst Lubitsch’ WOI-drama Broken Lullaby. François Ozon (Swimming Pool, Potiche) kiest voor het vrouwelijke standpunt en creëert een film die het midden houdt tussen Das weiße Band en Suite Française.

Regie François Ozon
Cast Paula Beer, Pierre Niney, Anton von Lucke
Speelduur 1u53
Vanaf 7 september in de bioscoop

@RubenNollet