Cinema kan je van de ene in de andere emotie storten. Op een filmfestival is dat zeker het geval omdat je dagelijks naar meerdere vertoningen huppelt van films die soms ontzettend van elkaar verschillen. Op Film Fest Gent is dat niet anders. Het filmmenu van mijn vierde dag op het evenement in de Arteveldestad is daar een mooie illustratie van: The Diary of a Teenage Girl, Son of Saul en The Assassin.

De eerste film uit dat rijtje was hoofdzakelijk een vrolijke filmervaring. Regisseuse Marielle Heller heeft met The Diary of a Teenage Girl een oprecht, compromisloos portret ingeblikt over de ontluikende seksualiteit van een tienermeid tijdens de jaren zeventig. Dat doe ze met heel wat humor, maar ook met het nodige inzicht en een feministische no bullshit-attitude. De hoofdfiguur is Minnie, die wordt vertolkt door de talentvolle Bel Powley, een jonge meid die een audio-dagboek bijhoudt, graag tekent, thuis bij haar vrijdenkende moeder woont en – oeps! – in bed duikt met de vriend van mamalief. Gedurende de film ben je als kijker getuige van hoe Minnie’s naïef beeld van seks en de liefde evolueert naar een rijpere attitude. Hoewel het verhaal in het verleden is gesitueerd, is Hellers aanpak verfrissend modernistisch en bruist het witte doek van genietbare acteerprestaties en speelse filmtrucjes.

Het gaat er minder vrolijk aan toe in Son of Saul, een onvergetelijke Holocaustprent die je ongenadig knock-out slaat met een gruwelijke blik op de interne werking van een vernietigingskamp tijdens de Tweede Wereldoorlog. De camera van debuterend regisseur László Nemes verlaat nooit de zijde van hoofdfiguur Saul, die deel uitmaakt van een zogenaamd Sonderkommando, een eenheid van gevangenen die moet meehelpen met de systematische uitroeiing van duizenden onschuldige mensen. We kijken haast de volledige lengte mee over de schouder van het personage, terwijl de gruwelijkste dingen zich op de achtergrond afspelen. Acteur Géza Röhrig is briljant in de rol als een man die werd afgestompt door de horror, maar die ook alles op alles zet om een traditionele begrafenis te regelen voor zijn vermoorde zoon. Son of Saul doet denken aan de grootste cinemakleppers uit de twintigste eeuw en af en toe ook aan het oeuvre van Andrej Tarkovsky. De organisatie van Film Fest Gent was zo vriendelijk om het drama in 35mm te vertonen, waardoor de grove korrel en het formaat het realisme nog een extra punch meegaven.  Deze filmjournalist was alvast helemaal gevloerd na de film en zal nog dagenlang terugdenken aan dit meesterwerk. Essentiele cinema!

The Assassin van Hou Hsiao-Hsien blijkt dan weer minder essentieel te zijn. De verwachtingen lagen nochtans hoog. Helaas is deze Wuxia-prent met stip de saaiste zit van dit filmfestival. De Taiwanese regisseur bombardeert je met adembenemende beelden, maar brengt tegelijkertijd een ondoordringbare plot die uit de doeken wordt gedaan met het tempo van een voortkabbelend beekje. Daarbovenop wekt geen enkel personage medeleven of interesse. The Assassin is meer een filmische meditatie verpakt in een genrejasje, just fort he fun of it. De geweldsuitbarstingen kan je op drie of vier vingers tellen, terwijl je handen tekort komt voor shots van indrukwekkende bergen en valleien. Ik ben zeker niet tegen trage cinema, maar een film die me verward achterlaat en me zowel intellectueel als emotioneel weinig bijbrengt, kan ik missen als kiespijn. Zo bewees het Japanse Our Little Sister dat het ook anders kan.

Blog 1 vind je hier!
Blog 2 vind je hier!
Blog 3 vind je hier!
Blog 4 vind je hier!

@TheJimeister