Op het Seattle Film Festival werd acteur Ethan Hawke (First Reformed) geëerd met de Outstanding Achievement in Cinema-award. Hawke was er ook aanwezig met zijn nieuwe film Blaze, waarvoor hij zelf achter de camera stond, en nam van de gelegenheid gebruik om uitgebreid over zijn carrière en meningen over de filmindustrie te praten.

Hawke maakte zijn regiedebuut met Chelsea Walls uit 2001, maar had altijd al de ambitie om regisseur en scenarist te worden. “Ik had geen vertrouwen in het leven van een acteur en had mijn twijfels of ik het zou kunnen blijven doen.” Dat kwam door zijn samenwerking met de aan een overdosis overleden River Phoenix, bekend van onder meer Stand by Me, aan Joe Dante’s Explorers.

“River was enorm succesvol op heel jonge leeftijd,” zei Hawke, “maar veel van de projecten waar hij aan meewerkte stemden niet overeen met wat hij zelf op creatief vlak wilde bijdragen. Als we samen in een bar zaten en een groep meisjes hem kwam feliciteren met zijn rol in A Night in the Life of Jimmy Rearden was dat heel frustrerend voor hem. Ik denk dat het een grote impact op hem heeft gemaakt.”

Ook aan zijn Dead Poets Society-tegenspeler Robin Williams merkte Hawke de tol van de roem. “Robin was geniaal,” zei Hawke. “Je zou niet willen dat je eigen kind even geniaal was. Dat klinkt misschien gek, omdat iedereen een genie wil zijn, maar het woord wordt te veel gebruikt. Robin wou vaak even alleen zijn. Tijdens onze samenwerking zag ik het doek zowel omhoog gaan als vallen. Ik besefte dat zijn genie een grote persoonlijke tol eiste.”

Hakwe haalde ook uit naar de filmindustrie die volgens hem cinema als kunstvorm volledig heeft verorberd. “We lezen niet alleen over het box-office-succes van Black Panther, maar ook over zijn Rotten Tomatoes-score. Alles binnen de filmindustrie is een wedstrijd. Kunst zou geen wedstrijd mogen zijn, omdat het over expressie gaat.”

“De industrie heeft echter vrij snel geleerd dat mensen graag films bekijken,” zei hij. “Het is een heel ontspannende kunstvorm en vergt amper een inspanning van het publiek. Ze hebben geleerd om muziek te spelen die ons vertelt hoe we ons moeten voelen. De camera zoemt perfect in op een traan, die vervolgens door het licht wordt geraakt. Spontaniteit verdwijnt en de kassa gaat open.”

Bron: IndieWire