Mike Mills, videoclipmaker, grafisch ontwerper en echtgenoot van Miranda July, maakt deels autobiografische films die er – vooral Beginners – zeker mogen zijn. Zijn nieuwste, C’mon C’mon, zal zeker kunnen rekenen op het lof van liefhebbers van softe Amerikaanse arthouse, maar het is wel zijn meest irritante film tot op heden.

De premisse is ontegensprekelijk ontroerend: de zus van radioreporter Johnny (Joaquin Phoenix) vraagt hem om tijdelijk voor zijn negenjarige neefje Jesse (Woody Norman) te zorgen. Johnny accepteert, maar Jesse blijkt niet het makkelijkste kind.

Mills had mogelijk een emotioneel en ernstig relatiedrama voor ogen à la Kramer vs. Kramer over de relatie tussen een ouderfiguur en een jong kind. De scènes tussen Phoenix en zijn jonge tegenspeler werken prima en zullen heel wat toeschouwers tot tranen toe bewegen. Mills forceert het geheel echter door alles in een arthouserichting te duwen.

De zwart-witfotografie van Robbie Ryan (Fish Tank, The Favourite) is best mooi, maar voegt niet veel toe. Erger is de keuze om klassieke muziek te gebruiken voor een deel van de soundtrack. Op zich geen probleem, maar Mills verzamelde wel een soort van Best of Deutsche Grammophon. Op een gegeven moment verwacht je zelfs Clair de Lune van Debussy. En ja, hoor: Mills kon er niet aan weerstaan. Het is veel te makkelijk, klinkt nepkunstzinnig en voelt manipulatief aan.

C’mon C’mon had in sobere kleuren en zonder score veel beter geweest. Nu lijkt dit braaf filmpje een op en top Amerikaanse poging tot Europese arthouse.

>>Klap 

Mike Mills (Beginners) gaat Kramer vs. Kramer achterna met dit in zwart-wit gefilmd melodrama over een oom met existentiële problemen die moet zorgen voor zijn eigenzinnig neefje. Joaquin Phoenix en zijn jonge tegenspeler Woody Norman zijn perfect op elkaar ingespeeld.

Regie Mike Mills
Cast Joaquin Phoenix, Woody Norman, Gaby Hoffman
Speelduur 1u48
Vanaf 19 januari in de bioscoop