In 1997 won Atom Egoyan nog de Speciale Juryprijs in Cannes voor zijn drama The Sweet Hereafter. Dit jaar bewandelde de regisseur de Croisette opnieuw met een gelijkaardige film over schuld, verdriet en het verlies van een kind. Het boegeroep en de vernietigende kritieken die volgden, zeggen genoeg: The Captive is een sinistere kidnapthriller, maar haalt nooit het niveau van zijn voorganger.

Wanneer hun tienjarige dochter Cassandra plots verdwijnt uit de gezinswagen, stort de wereld van Matthew en Tina in. Acht jaar later zijn de twee gescheiden en rijdt Matthew nog steeds doelloos rond om zijn verloren kind te zoeken. De bal gaat pas echt aan het rollen wanneer twee politiedetectives een vermoeden krijgen dat Cassandra nog in leven is en vastgehouden wordt door een sleutelfiguur uit een pedofiel netwerk.

Een Canadese regisseur die een sombere film maakt over een wanhopige vader die zelf op zoek gaat naar zijn verloren dochter wanneer hij van mening is dat de arm der wet er een zootje van maakt. Ring a bell? The Captive deelt heel wat DNA met Denis Villeneuve’s Prisoners uit 2013, zij het op een inferieure manier. Waar Prisoners nog een stomp in je maag was, geeft het met plotgaten doorzeefde geesteskind van Egoyan je nooit een wrang gevoel. Het eerste uur is veelbelovend, maar onuitgewerkte details, nutteloze personages, compleet gebrek aan suspense en het overhaaste einde maken van The Captive en saaie zitting.

Als je je adem inhoudt tot ‘het’ gaat komen, haal je het einde van de film niet. Een goede film zindert nog dagen na, maar The Captive ben je al grotendeels vergeten zodra de credits over het scherm rollen.

>> KLAP

Na Buried tracht Ryan Reynolds met dit atypische pedofiliedrama opnieuw te ontsnappen uit het romcom-vagevuur. Het trage tempo maakt van The Captive eerder een karakterstudie dan een volbloed thriller.

Regie Atom Egoyan
Cast Ryan Reynolds, Mireille Enos, Scott Speedman
Speelduur 1u52
Vanaf 5 november in de bioscoop

@TomRouvrois