Steven Spielberg en Tom Hanks zijn twee handen op één buik. De kameraadschap tussen de iconische filmmaker en de moderne versie van de James Stewart-achtige everyman startte in 1998 met het onvergetelijke oorlogsepos Saving Private Ryan (1998), kende een vervolg met de sympathieke fraudekomedie Catch Me if You Can (2002) en zette zich voort met de tenenkrommende tranentrekker The Terminal (2004). En tussendoor produceten ze ook nog eens samen de magistrale HBO-reeksen Band of Brothers en The Pacific. Met hun nieuwste worp Bridge of Spies beten ze zich vast in een waargebeurd Koude Oorlogsrelaas om een afgelikte, boeiende en geestige filmervaring in elkaar te boksen.

Hanks kruipt in de huid van James B. Donovan, een verzekeringsadvocaat die in 1957 de opdracht krijgt om de Russische spion Rudolf Abel (Mark Rylance) te verdedigen. Omdat hij een hevige fan is van de Amerikaanse wetgeving en idealen, stelt hij alles in het werk om de man een eerlijk proces te geven, wat hem door vele landgenoten niet in dank wordt afgenomen. Zijn rol in het hele Koude Oorlogsgebeuren verandert drastisch wanneer de Russen een Amerikaanse piloot te pakken krijgen: hij wordt naar het kille Berlijn gestuurd om Abel te ruilen voor de vliegenier.

Het eerste waarmee Bridge of Spies je om de oren slaat – iets wat in elke Spielberg-prent wel gebeurt – is het vakmanschap dat de man achter E.T. (1982), Jaws (1975) en Schindler’s List (1993) aan de dag legt. Van de dialoogvrije openingssequentie over de knappe rechtbanksscènes tot de grauwe Berlijn-momenten: elk shot barst van de details. Het productiedesign is fenomenaal, de belichting piekfijn in orde, de camerabewegingen perfect uitgedokterd en de kostuums nemen je terug mee naar het spionagetijdperk van weleer. Zelfs simpele gesprekken in bars en kantoren zijn onmiskenbaar gebrandmerkt door de subtiele hand van een meester.

Net als in Lincoln (2012) is het niet Spielbergs doel om het onderwerp zo sexy mogelijk te brengen, maar om het op een ingetogen, beheerste manier op het witte doek te toveren. Verwacht je dus niet aan een groots opgezette spionagefilm, maar eerder aan een thrillerdrama dat wil tonen wat voor een hels schaakspel de Koude Oorlog was. Talrijke scènes bestaan uit Hanks die een babbeltje slaat met overheidsmensen, rechters, Sovjets en zijn cliënt. Dat maakt Bridge of Spies voornamelijk een film over de kunst der communicatie.

Indien je zo’n film wil afleveren, heb je natuurlijk een zeer sterk scenario nodig om de kijker mee te slepen. Dat werd gepend door Matt Charman en nadien nog eens flink aangepakt door niemand minder dan Joel en Ethan Coen. De filmbroers pompen leven in de dialogen via hun gekende gevoel voor humor en subtiele knipogen naar de absurditeit van de situatie. Leuke anekdotes zoals Donovan en Abel die plots snipverkouden zijn te midden van de Koude Oorlog vormen de kers op de meeslepende taart.

En naast het sterke scenario is er ook nog de geweldige cast. Hanks is zoals altijd onnoemelijk charmant en bewijst nog maar eens dat hij ideaal is om een alledaags individu te spelen dat voor onalledaagse uitdagingen komt te staan. Maar het is vooral Mark Rylance die de pannen van het dak speelt als de gedisciplineerde, introverte spion. Het zou ons niet verbazen moest hij volgende maand een Oscarnominatie in de wacht slepen.

Bridge of Spies is uiteindelijk niet het nieuwe Spielberg-meesterwerk, maar gewoonweg een steengoede historische prent die je even terug de geborgen omarming van welgemaakte klassieke cinema doet voelen. Indien De Baard het pathetische einde wat had ingekort, had de film nog beter geweest!

>>KLAP

Steven Spielberg combineert in dit waargebeurd Koude Oorlogsverhaal op briljante wijze visueel vernuft, spitsvondige Coens-dialogen en de kille setting van The Spy Who Came in from the Cold (1965). Met Tom Hanks en Mark Rylance als aanvoerders van een topcast.

Regisseur Steven Spielberg
Cast Tom Hanks, Mark Ryalnce, Alan Alda
Speelduur 2u21
Vanaf 2 december in de bioscoop

@TheJimeister