Interviews zijn rare bezigheden. Als je ze een tijdje doet, krijg je bepaalde mensen een paar keer tegenover je, en soms gebeurt het dan dat je een blik van herkenning in hun ogen ziet. Mooi meegenomen, zou je denken, maar de relatie is bizar omdat jij perfect weet wie die andere persoon is, terwijl de acteur/regisseur natuurlijk geen idee heeft wie jij precies bent.

Ik maakte het gisteren mee met de Amerikaanse actrice Laura Linney, een graag geziene gast op filmfestivals. Door de jaren heen heb ik haar een keer of vier kunnen interviewen, en telkens bleek ze een intelligente en praatzame gesprekspartner. Op de vorige editie van het filmfestival was ze nog te gast met Mr. Holmes, dit jaar maakt ze deel uit van de cast van Genius, de film over de relatie tussen de flamboyante schrijver Thomas Wolfe (gespeeld door Jude Law) en zijn doorgewinterde redacteur Max Perkins (rol van Colin Firth).

Linney heeft maar een klein rolletje in de film als Perkins’ echtgenote, en voor een keer stond ze niet op mijn interviewlijstje. Maar toen ik de kamer buitenliep waar ik met Jude Law had gepraat, kwam zij net binnen, en daar was die blik van halve herkenning. “Hallo”, zei ze. “Alles goed?” vroeg ik. “Prima, en met jou?” antwoordde ze. En dat was het. Ongemakkelijk maar ergens ook aangenaam. Law was overigens zijn enthousiaste zelf, maar daarover meer wanneer Genius in de zalen komt. Dan kan je de neerslag van ons gesprek in Vertigo lezen.

Sex and the City

Van fijne dames gesproken, ik kijk ook met warme gevoelens terug op mijn babbel met Cynthia Nixon, bij liefhebbers van Sex and the City beter bekend als Miranda, de rosse advocate van het kwartet New Yorkse vriendinnen. Zelf ben ik een totale leek wat de serie betreft, maar ik heb het gevoel dat Nixon het zeer op prijs stelde dat ik er in geen enkele van mijn vragen naar verwees. Zo kon ze uitgebreid vertellen over Emily Dickinson, de romantische dichteres die ze speelt in het knappe biografische drama A Quiet Passion.

Dit kan ik al verklappen: de film is een Belgische coproductie, wat onder meer inhield dat Nixon zeven weken lang in Antwerpen heeft gewoond. Ze heeft van de Scheldestad genoten, zei ze, al werd ze één keer tijdens een restaurantbezoek lastig gevallen door een groep jonge vrouwen die een vrijgezellenavond vierden. “Dat zullen Nederlanders geweest zijn”, verzekerde ik haar. “Die verbrodden het voor iedereen.”

@RubenNollet