Wat moet je met een film als Midnight Special? Dat was de algemene teneur nadat Jeff Nichols zijn kandidaat-Gouden Beer had voorgesteld. Het drama was een van de titels waarnaar de meeste mensen – mezelf incluis – op basis van Nichols’ vorige werk, Take Shelter en Mud, reikhalzend uitkeken. Bovendien deed zijn fetisj-acteur Michael Shannon weer mee, naast onder meer Kirsten Dunst, Joel Edgerton en Adam Driver.

Midnight Special vertelt net als zijn voorgangers iets over familierelaties, en dan met name de band tussen kinderen en hun ouders. Deze keer zoekt Nichols zijn heil echter in een territorium waar je eerder Steven Spielberg zou verwachten, toen die nog films als Close Encounters of the Third Kind of zelfs E.T.: The Extra-Terrestrial maakte. ‘Een zwaar symbolisch verhaal over een kindje dat doodgaat’, schreef een collega-recensent Midnight Special meteen af. Zelf heb ik het gevoel dat Nichols zijn film breder ziet dan dat. Ik hou het bij een fabel over het moment waarop ouders moeten inzien dat hun kind anders is dan zij, en het zijn eigen weg moet gaan. In elk geval: geen evidente kost. Ik ben benieuwd wat de Belgische verdeler — Warner Bros is dat — ermee gaat aanvangen. Als ze de film überhaupt een kans gunnen in de zalen.

Fuocoammare
De opmerkzame lezer heeft al begrepen dat de Berlinale doorgaat op de ernstige teneur die de eerste dag al gezet werd. Zo kregen we vanmorgen Fuocoammare (letterlijk: vuur op zee) voor de kiezen, een Italiaanse documentaire over het eiland Lampedusa. Regisseur Gianfranco Rosi focust gedurende de helft van zijn film dan wel op een onweerstaanbaar guitige jongen die op het eiland woont, het zijn de beelden van de vluchtelingen – die er in allerlei staten aanspoelen – die het langst blijven hangen.

War on Everyone
Om dat door te spoelen, ga je onwillekeurig al eens op zoek naar een film die wat tegengewicht kan bieden, en met een beetje speurwerk vind je die ook wel. War on Everyone, bijvoorbeeld, een uitgesproken KNT-actiekomedie van de Ierse scenarist/regisseur John Michael McDonagh, de man achter onder meer The Guard en Calvary. Zijn eerste Hollywoodproductie haalt dat niveau niet, maar het verhaal over twee extreem onethische flikken (Alexander Skarsgård en Michael Peña) uit Albuquerque heeft wel een paar donkere geestigheden in de mouw.

Creepy
En ik heb me ook prima vermaakt met Creepy, een psychologische thriller van de Japanse specialist Kiyoshi Kurosawa (Cure, Shokuzai). Daarin krijgt een ex-rechercheur te maken met een man die een manier vindt om seriemoordenaar te worden zonder zelf iemand om het leven te brengen. Creepy maakt zijn titel aanvankelijk meer dan waar, om vervolgens de geschifte toer op te gaan. Wat ook nog eens blijkt te werken. De originele Japanse titel van de film is trouwens Kurîpî, wat me sowieso doet grinniken.

@RubenNollet