“Je kan veranderen van lief, maar je kan niet veranderen van moeder of van voetbalploeg.”

Die slogan prijkt op een foto die mijn vrouw ooit voor me meebracht uit Italië. Het is een levenswijsheid waar je geen speld tussen krijgt, en ze is perfect van toepassing op Fai bei sogni, de nieuwe film van Marco Bellocchio. De 76-jarige Italiaanse cineast haalde de inspiratie bij de autobiografische roman van sportjournalist Massimo Gramellini, maar elke man die zijn mama graag ziet, kan zich in de film herkennen.

Hoofdfiguur Massimo heeft het niet bepaald getroffen. Hij is hevig supporter van Torino, een ploeg die voor eeuwig in de schaduw zal blijven van stadsgenoot Juventus. En zelf leeft hij in een andere – en veel persoonlijkere – schaduw: toen hij nog een kind was, verloor hij zijn moeder op mysterieuze wijze. De laatste woorden die ze hem in het oor fluisterde, waren “Fai bei sogni.” “Slaap lekker”, dus. De volgende ochtend schrok hij wakker van een schreeuw. “Je mama heeft een zware hartaanval gekregen en is gestorven”, zei zijn vader. “Je mama heeft aan God gevraagd of ze naar de hemel mocht komen”, zei de priester.

De klap was hoe dan ook enorm voor de jonge Massimo, temeer omdat hij een hechte band had met moederlief. Ze keken samen naar horrorfilms, ze dansten wild in de woonkamer, het plezier spatte er vaak vanaf. Maar niet altijd, merken we als toeschouwer. Mama was namelijk niet meteen de meest stabiele persoonlijkheid, een vrouw die geregeld overspoeld werd door diepe melancholie. De ware toedracht van haar schielijke overlijden laat zich dan ook gemakkelijk raden, wat Fai bei sogni als emotioneel mysterie stevig ondergraaft.

En dat heeft zijn gevolgen voor de film als geheel. Fai bei sogni ziet er fraai uit en Bellocchio mikt op een intrigerende structuur door voortdurend heen en weer te springen van de jonge Massimo naar oudere versies van het personage. Maar het valt niet altijd mee om mee te leven met die man. Aanvankelijk geef je hem alle krediet en snap je perfect waarom hij het moeilijk heeft om zich emotioneel te engageren. Alleen laat Bellocchio de zaken zo lang aanslepen dat je een half uur voor het einde al afhaakt.

>>Klap

De gerenommeerde Italiaanse cineast Marco Bellocchio bezingt moederliefde in al haar destructieve vormen. Een emotioneel drama dat soms doet denken aan de documentaire Tarnation, zij het minder extreem. Gebaseerd op de autobiografische roman van een sportjournalist.

Regie Marco Bellocchio
Cast Valerio Mastandrea, Barbara Ronchi, Bérénice Bejo
Speelduur 2u14
Vanaf 14 december in de bioscoop