Tieners met zelfmoordneigingen, depressieve moeders, manische dames, de immer groeiende kloof tussen rijk en arm, de opwarming van de aarde, de ondergang van de wereld in het algemeen: de Belgische film Vincent spint garen van bijzonder donkere wol.

De belangrijkste man aan het spinnewiel, scenarist-producent Jean-Claude Van Rijckeghem, heeft er in zijn leven en carrière echter een punt van gemaakt om de zon te zoeken achter de meest dreigende wolken. Daar maakt hij deze keer geen uitzondering op.

Titelfiguur Vincent is een 17-jarige jongen met een bijzonder cynische kijk op de wereld. Hij weet wat er allemaal fout loopt in dit tranendal, hij zou niets liever willen dan de boel oplossen. Maar hij heeft er zich al lang bij neergelegd dat hij daar nooit in zal slagen. Dus wil hij er maar liever een eind aan maken. “Als ik dood ben, consumeer en vervuil ik niet meer. Da’s win-win”, werpt hij zijn psychiater in het gezicht. Krijg daar maar eens een speld tussen.

Thuis weten ze ook niet goed hoe ze Vincent moeten helpen of aanpakken. Moeder Marianne worstelt nog met de naweeën van een depressie en schippert tussen wanhoop, frustratie en woede. Stiefvader Raf is een goeie ziel maar niet meteen de meest proactieve kerel. En dan zijn er nog de twee jongere (half)zussen Kelly en Nadia. De eerste is lijvig, lusteloos en zwanger, de tweede voorzien van blauw haar, een stevige beugel en een flinke dosis sarcasme.

De hele situatie is een staaf dynamiet met een lange lont, en de brandende lucifer arriveert in de persoon van Nikki, de Parijse halfzus van Marianne en een flamboyante tante. Marianne is haar liever kwijt dan rijk, maar Vincent ziet zijn kans om een statement maken dat iedereen zal wakker schudden. En zo begint een woelige road trip die tot de Provence zal lopen.

Net zoals de andere scenario’s die Van Rijckeghem uit zijn klavier tikte – dingen zoals Aanrijding in Moscou (toen ook met regisseur Christophe Van Rompaey), Meisjes, Brasserie Romantiek, Trouw met mij – zoekt Vincent een evenwicht tussen emotioneel drama en jolige humor.

Het eerste krijgt hij opmerkelijk goed voor elkaar, met dank aan een temporijk verhaal en zeker ook een sterke groep acteurs. Hoofdrolspeler Spencer Bogaert (Labyrinthus) bevestigt zijn talent, Geert Van Rampelberg geeft verrassend veel kleur aan de eendimensionale Raf en Barbara Sarafian kreeg als moeder Marianne onlangs nog een welverdiende prijs op het festival van Locarno.

De kolder waarmee alles gerelativeerd moet worden, treft echter minder doel. De hysterische uitvallen van tante Nikki, de zwangerschap van Kelly, het gelispel van Nadia, de Franse flik die de naam Vanginderachter probeert uit te spreken, Mariannes gebrul tegen de politie, het is allemaal veel minder geinig dan Van Rompaey & Van Rijckeghem hopen.

En zo ontplooit Vincent zich tot de film die hij aan het eind van de rit eigenlijk altijd al wou zijn: entertainend en vlot, maar ook onschadelijk en perfect middle of the road.

>>KLAP

Het team achter Aanrijding in Moscou waagt zich aan een Vlaamse variant op de seventies-tragikomedie Harold and Maude, maar dan met de nadruk iets meer op het drama. Barbara Sarafian kreeg terecht een prijs voor haar vertolking als de wanhopige moeder van het suïcidale titelpersonage.

Regie Christophe Van Rompaey
Cast Spencer Bogaert, Barbara Sarafian, Alexandra Lamy
Speelduur 1u58
Vanaf 31 augustus in de bioscoop