Je kan deze maand in de zalen terecht voor twee eigenzinnige westerns: The Hateful Eight en The Revenant. Tijd dus voor de eigenzinnige Vertigo-redactieleden om hun Stetson af te stoffen, in het zadel te kruipen en hun favoriete genregenoten te delen!

Ben Van Alboom kijkt enkel met plezier naar een western als het om The Quick and the Dead (1995) van Sam Raimi gaat!

Natúúrlijk is The Quick and the Dead niet de beste western aller tijden. McCabe & Mrs Miller, High Noon, The Wild Bunch en Once Upon a Time in the West zijn allemaal tien keer beter. En ook vijftien keer saaier. Nee, niet ‘saai’. Dat heb ik niet gezegd. Saai-er.

Nu mogen Altman, Zinneman, Peckinpah en Leone zich gerust omdraaien in hun graf, als ze daardoor comfortabeler liggen. Hun meesterschap staat buiten kijf en Sam Raimi, de maker van The Quick and the Dead, zal er nooit aan kunnen tippen. Hij was nochtans aardig op weg, maar dan wierp hij zichzelf in een vat pek door die plastieken Spider-Man-films in te blikken, en voor de veren heeft hij keuze uit For Love of the Game, The Gift en Oz the Great and Powerful.

In de jaren tachtig en negentig was hij echter goed op dreef met instant klassiekers als de unieke horrortrilogie The Evil Dead, het superbe superheldencuriosum Darkman en de puike thriller A Simple Plan. Als die al iets gemeen hadden, dan wel een donker, zelfs redelijk sadistisch gevoel voor humor, en een voorliefde voor gore taferelen. En dat is meteen ook wat The Quick and the Dead zo apart én amusant maakt voor iemand die – voor mocht dat nog niet overduidelijk zijn – absoluut niets met westerns heeft.

Ja, ik weet hoe dat klinkt, maar het is zoals met country: niets dan respect voor Hank Williams en Johnny Cash, maar ik kan er geen namiddag naar luisteren. En als ik het toch zou moeten doen, of ik word verplicht om een western opnieuw te bekijken, dan kies ik – ik ben gewoon bloedeerlijk – voor de Johnny Cash-platen van Rick Rubin, en The Quick and the Dead van Sam Raimi.

Deden ernstige cowboyfilmliefhebbers de film in 1995 dan niet af als een postmoderne pastische die het vooral moet hebben van zijn tongue-in-cheek-humor en Dante Spinotti’s over-the-top-cinematografie? Absoluut! Ze bedoelden het negatief, maar Raimi kon zich allicht geen groter compliment bedenken, en ik geen grotere reden om er mijn favoriete western van te maken.

Klik hier voor de favoriete western van Ruben Nollet.
Klik hier voor de favoriete western van Ewoud Ceulemans.
Klik hier voor de favoriete western van Chris Craps.

@fakerholic