Een miljoen slachtoffers op minder dan een jaar tijd. Dat was het trieste gevolg van een in 1965 mislukte staatsgreep in Indonesië. Het leger was er als de kippen bij om de schuld in de schoenen van de Communistische Partij te schuiven, om op die manier iedereen die van communistische sympathieën verdacht werd  groot wild te maken.

Veertig jaar later worden de beulen van toen nog altijd gevierd als staatshelden. Meer nog, ze zien er geen graten in om breed lachend voor de camera van documentairemaker Joshua Oppenheimer te vertellen over de wreedheden die ze begingen, met het de hemel ingeprezen The Act of Killing als resultaat.

In deze opvolger focust Oppenheimer zich op ‘de andere kant’ van het verhaal. Twee jaar voor de geboorte van Adi arresteerde en vermoordde de overheid zijn broer. Nu is hij optometrist van beroep en heeft hij verschillende van die voormalige beulen onder zijn klanten. Die eigenaardige situatie reikt Oppenheimer een mooie metafoor aan — scherp kijken naar de realiteit, weet je wel — maar hij overdrijft er niet mee.

Uiteindelijk raak je vooral onder de indruk van de zachtheid waarmee Adi op zoek gaat naar gerechtigheid, al was het maar een teken dat de beulen hun schuld eindelijk onder ogen zien. Het lijkt er echter niet op dat dat er snel van zal komen. Op school krijgen de kinderen immers nog altijd de klassieke propaganda binnengelepeld, veel slachters van toen trekken nu aan de politieke touwtjes en het zal altijd gemakkelijker zijn om de verantwoordelijkheid door te schuiven of het verleden te begraven.

Een film om stil van te worden.

>>KLAP

Documentairemaker Joshua Oppenheimer graaft het onderwerp dat hij aansneed in The Act of Killing verder uit. Een schrijnende film over de slachtpartijen in Indonesië in de jaren zestig die ondanks het wrede onderwerp een poëtische rust uitstraalt.

Regie Joshua Oppenheimer
Speelduur 1u43
Vanaf 20 mei in de bioscoop

@RubenNollet