Open deur #1: Ik besef ten volle dat ik als 39-jarige man niet tot het doelpubliek van deze bestsellerbewerking behoor. Het enthousiaste gekir van een groepje dames in de foyer na de persvertoning maakte dit des te duidelijker.

Open deur #2: Ik weet maar al te goed dat wij, filmcritici, afgedaan worden als een uitstervende diersoort dat als een symbolische wanhoopsdaad alles wat naar hersenloze massaconsumptie ruikt met de grond gelijk wil maken.

Open deur #3: I fuck. Hard.

Met die dingen op tafel begin ik aan mijn bespreking van wat voor mij een van de hallucinantste bioscoopervaringen in tijden was. En met hallucinant bedoel ik niet mind–blowing à la 2001: A Space Odyssey, maar van de pot gerukt à la what the fucking fuck?

Vergeef me mijn taalgebruik. Het is allemaal de schuld van protagonisten Anastasia Steele en Christian Grey. En hoofdacteurs Dakota Johnson en Jamie Dornan. En scenariste Kelly Marcel. En regisseuse Sam Taylor-Johnson. Of nee: eigenlijk zijn zij allemaal stromannen én – vrouwen van E.L. James, de schrijfster van het bronmateriaal.

Nope, ik heb haar boek niet gelezen. Maar alles aan het eindresultaat doet geloven dat zij als een ware domina de volledige productieploeg voortdurend haar lederen laarzen heeft laten likken. Net zoals bij de vroege Harry Potter– en de latere Twilight-films is er op geen enkel moment een sprankje leven te bespeuren op het witte doek.

En dat is spijtig. Want in de juiste handen en met de nodige vrijheden had James’ verhaal over een naïeve studente en een mysterieuze zakenman een originele, uitdagende prent kunnen opleveren, een soort van tragikomische horrorfilm over een jongedame en haar sadomasochistisch monster – een Beauty and the Beast voor de Tinder-generatie, quoi.

Paul Verhoeven, Brian De Palma of David Cronenberg hadden zich daarin ongetwijfeld met volle overgave vastgebeten en pas losgelaten als ze een perverse parel klaar hadden. Maar dat heeft dus niet mogen zijn. In plaats daarvan moeten we het stellen met een stuntelig steriel spektakel dat teert op bordkartonnen personages, gênante acteerprestaties, dwaze dialogen en onbegrijpelijke regiekeuzes.

De oh zo onschuldige Steele en aanverwanten lijken weggelopen uit een romcom van dertien in een dozijn. Grey en de zijnen ruiken dan weer naar een gedateerde soap in de trant van Dallas of Dynasty.

Johnson heeft de erotische uitstraling van een vergiet – ongelooflijk als je weet dat moederlief Melanie Griffith in minder plastieken tijden vleesgeworden sex on heels was in o.a. Body Double en Something Wild. En Dornan heeft blijkbaar de seksuele dreiging die hij in BBC-reeks The Fall glorieus etaleerde volledig overboord gegooid.

Dat het stel bovendien de debielste dialogen uit de recente filmgeschiedenis in de mond wordt gelegd– open deur #3 wordt wel degelijk luidop gedebiteerd – werkt niet bepaald bevorderlijk. Tenzij op de lachspieren.

Helemaal onbegrijpelijk is de onmetelijk onpersoonlijke mise-en-scène van beeldend kunstenares Taylor-Johnson. Enerzijds verstevigt haar aanpak het gevoel dat je naar een uit de hand gelopen marketingideetje zit te kijken – deels motion poster voor het boek, deels promo reel voor de soundtrack. Anderzijds doet haar modus operandi de potentieel grensverleggende seksscènes zo mak ogen dat zelfs Walt Disney geeuwend naar het grote scherm zou zitten kijken.

Sta me dan toe ook om deur 1, 2 en 3 brutaal dicht te slaan en als overjaarse muggenzifter afscheid te nemen van dit fenomeen en zijn fans met een welgemeend ‘I laughed. Hard.’

>> KLAP

Wie filmsprookjes à la Pretty Woman graag opgeleukt ziet met al dan niet bedoelde humor en een stevige scheut stoute erotiek, is aan het juiste adres. En ook de  gigantische schare fans van de oorspronkelijke bestseller zal zich geen seconde vervelen.

Regie Sam Taylor-Johnson
Cast Dakota Johnson, Jamie Dornan, Jennifer Ehle
Speelduur 2u05
Vanaf 11 februari in de bioscoop

@Waanzinema