Pride is misschien wel de perfecte film op het perfecte moment. In een era waarin de zuurtegraad zelfs het stevigste metaal binnen de kortste keren zou doen verdwijnen, duikt er een film op die je met een brede glimlach, verwarmd hart en een vernieuwd vertrouwen in de mensheid de zaal zal doen verlaten.

We schrijven begin jaren ’80. Een bont gezelschap holebi’s neemt een gekke beslissing. Ze gaan geld inzamelen voor de stakende mijnwerkers. Hun oog valt op een klein dorpje in Wales waar de arbeiders en hun gezinnen zwaar getroffen worden door het gebrek aan inkomsten. Aanvankelijk worden hun acties hen niet in dank afgenomen, maar na een tijdje keert het tij.

So far, so Billy Elliot. Inderdaad, in theorie is dit de zoveelste Britse feelgoodprent met een vleugje sociaal-realisme. En eigenlijk is hij dat in praktijk ook. Maar zoals Steven Spielberg reeds herhaaldelijk heeft gezegd: “Niemand kan verklaren waarom de ene film werkt en de andere niet.” Uitleggen waarom Pride effect heeft op elk deeltje van je lichaam, is dan ook niet bepaald makkelijk.

Laten we beginnen met de voor de hand liggende factoren. Van nieuwkomers als Ben Schnetzer en George Mackay over hippe vogels als Andrew Scott en Dominic West tot oudgedienden als Bill Nighy en Imelde Staunton: de ensemblecast is zo perfect op elkaar ingespeeld dat je het gevoel krijgt naar een gezelschap te kijken dat al jaren samenwerkt. En de soundtrack vol onvergetelijke eightiesknallers én de opzwepende score van Christopher Nightingale brengen je hart in de juiste groove.

Minder vanzelfsprekend, maar minstens even effectief zijn de beheerste regie van Matthew Warchus en het doordacht gedoseerde scenario van Stephen Beresford. Waarom minder vanzelfsprekend? Omdat deze relatieve beginners allebei een knap staaltje vakmanschap etaleren. Zo weten ze met hun uitgekiende mise-en-scène en dialogen een bekentenis naar het einde toe naar een ontzagwekkende niveau te tillen.

Maar Pride bewijst eens te meer dat cinema op zijn best meer is dan dan de som van de delen. Dat het eindresultaat alsmaar hetere hangijzers als solidariteit, de arbeidsmarkt, outing, enz. acuut aansnijdt zonder ooit pamfletterig over te komen en zowel traan- als lachspieren evenredig masseert, het mag een klein mirakel heten!

>>KLAP

Een voortreffelijke ensemblecast, een verzameling aanstekelijke popsongs en een verhaal dat je geloof in de mensheid aanwakkert. Inderdaad, deze feelgoodprent kan probleemloos wedijveren met The Full Monty en Billy Elliot.

Regie Matthew Warchus
Cast Bill Nighy, Imelda Staunton, Dominic West
Speelduur 2u00
Vanaf 5 november in de bioscoop

@Waanzinema