Asphalt City

Cannes kreeg dit drama over ambulante diensten in New York nog te zien als Black Flies, maar de film werd zo slecht ontvangen dat de titel werd veranderd in Asphalt City. Het verhaalt draait rond de jonge student Cross (Tye Sheridan) die aan de slag gaat als verpleger bij een spoeddienst. Hij krijgt de veteraan Rut (Sean Penn die Mel Gibson verving) als partner en samen moeten ze constant uitrukken om mensen met schotwonden, messteken en overdosissen te redden. Het is echter dweilen met de kraan open. Cross begint te flippen en Rut verliest zijn moreel perspectief.

Asphalt City doet veel denken aan Bringing Out the Dead van Martin Scorsese, maar dan zonder het visuele vernuft van de meester. Regisseur Jean-Stéphane Sauvaire weet het geheel ook niet echt boeiend te maken omdat hij er een clichématige buddy movie van heeft gemaakt. Je geeft bovendien geen barst om de slachtoffers omdat ze geen gezicht krijgen en je vraagt je af waarom Katherine Waterston in de film zit. Waarschijnlijk werden het gros van haar scènes weggeknipt. Een zoveelste misser voor Sean Penn.

Regie Jean-Stéphane Sauvaire
Cast Tye Sheridan, Sean Penn, Katherine Waterston
Speelduur 2u00
Vanaf 3 april in de bioscoop

Los Delincuentes

Deze film van de Argentijn Rodrigo Moreno is een geweldige verrassing, maar zal moeten vechten om zijn weg naar een breder publiek e vinden. Los Delincuentes heeft immers een speelduur van drie uur en kabbelt tijdens de tweede helft naar een onvoorspelbaar einde.

De film begint als een heist movie. Morán, een eenzame bankklerk in Buenos Aires, wil wat anders in zijn leven. Hij zal een smak geld van zijn bank stelen en het aan zijn collega Román geven. Daarna wil hij zich aangeven. Morán voorspelt dat hij zo’n drie jaar zal brommen. Daarna zal het duo de buit verdelen en kan het eindelijk van het leven genieten.

Je hoeft geen helderziende te zijn om te weten dat er het een en ander zal mislopen. In plaats van bij een heist movie te blijven, schakelt Moreno echter geleidelijk over naar iets anders. Iets wat je niet meteen bij een bepaald genre kan onderbrengen. In het tweede deel bevind je je in een meanderende en mijmerende Wim Wenders-achtige existentiële fabel over de onvoorspelbaarheid van het leven en hoe simplistisch onze concepten van geluk en vrijheid zijn. Die opzet en aanpak werken echter wonderwel en iedereen zou een poging moeten doen om deze verrassende Grand Prix-winnaar van Film Fest Gent te gaan bekijken.