Disney lijkt in paniek nu Elemental, de 27^e Pixar-productie, zeer zwak scoorde in de VS. Die resultaten zeggen echter minder over de film dan je zou denken. Het feit dat Soul, Luca en Turning Red door de coronacrisis de bioscoop oversloegen en rechtstreeks naar Disney+ verhuisden, heeft het publiek wat in de war gebracht. Waarom zou je immers naar de bioscoop hollen als je een film die je met je kinderen wilt zien over enkele weken in de huiskamer kunt bekijken?

Als knap staaltje van Pixars kunnen op vlak van computeranimatie kun je Elemental best in de bioscoop ervaren. Op narratief vlak zal de tweede film van The Good Dinosaur-regisseur Peter Sohn echter niet iedereen in vervoering brengen, toch niet zoals bijvoorbeeld Toy Story 2 of Finding Nemo dat deden

Met Elemental brengt Pixar voor het eerst een love story – tenminste, als je de relatie tussen de twee robots in WALL-E niet meetelt. Alles begint in Vuurland, bevolkt met vuurwezens. De ouders van Ember verlaten na een ramp hun moederland en wijken uit naar Element City, waar water-, wolk- en aardewezens in de betere wijken wonen en vuurwezens in de getto’s verblijven. Water en vuur gaan immers niet goed samen.

Embers vader start een succesvol winkeltje en na enkele jaren vindt hij dat zijn dochter de zaak moet overnemen. Zij is echter zo heetgebakerd dat ze bij oververhitting flink wat schade veroorzaakt. Na een van die driftbuien doet Ember een waterleiding in de kelder barsten en krijgt ze bezoek van de gezondheidsinspecteur Wade, een waterwezen. Het duurt niet lang voordat ze gevoelens krijgt voor de hypersentimentele figuur.

Omdat Pixar meestal minstens even vernieuwend is op verhalend vlak als op animatieniveau, verbaast het dat Elemental wat tam aanvoelt met zijn eerder klassieke liefdesverhaaltje vol clichés, ook al is de setting ontzettend bizar en metaforisch. Bij WALL-E werkte de love story veel beter omdat de twee robots elkaars uiterste tegengestelden waren: een vuilnismanversie van een robot versus een vrouwelijke terminator. In Elemental zijn de protagonisten allebei heel gevoelig en de hindernissen eerder beperkt. Van een Romeo & Juliet-achtig antagonisme is bijvoorbeeld geen sprake.

Het eindresultaat voelt met andere woorden wat braaf en daardoor weinig beklijvend aan. Bovendien bevat de film weinig van het soort originele momenten die Finding Nemo of Soul naar een ongekend niveau tilden. Dat is vooral een probleem voor het volwassen publiek, kinderen zullen daar minder over struikelen en Elemental dus makkelijker omarmen.

>>Klap

The Good Dinosaur-regisseur Peter Sohn mixt in zijn tweede Pixar-film het liefdesverhaal tussen een vuur- en een waterwezen met op zijn eigen belevenissen gebaseerde migratiethema’s. Voor fans van schattige animatiefilms zoals Lady and the Tramp.

Regie Peter Sohn
Cast Leah Lewis, Mamoudou Athie, Ronnie del Carmen,
Speelduur 1u49
Vanaf 21 juni in de bioscoop